Φωτισμένος δεν είναι αυτός που βρίσκει το Φως, αλλά αυτός που αφού το βρει επιλεγεί να το μοιραστεί. 

  Στο πρώτο μέρος αυτής της ανάλυσης του υπέροχου ποιήματος του Μανατίτα, ασχοληθήκαμε με την πρώτη στροφή:

«Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που ακόμα και οι σκιές μου έχουν νιώσει

τη γλυκιά στοργή του βλέμματός Σου.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που Εσύ γλύκανες τους πόνους που έφεραν οι δυσκολίες μου.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που ένα δικό Σου στοργικό φιλί

μπορεί να σβήσει χίλιες οδύνες.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που παρότι είχα τόση δύναμη στον λόγο,

δεν μπορούσα να εκφράσω, το πόσα πολλά ακόμα επιθυμούσα

για να αποκτήσω την αρμονία

μα Εσύ με σμίλεψες και μου 'δωσες τόσο υπέροχο σχήμα.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που έβαλες τριαντάφυλλα στο Πνεύμα μου

μα όχι αγκάθια στην ψυχή μου.»

  Και είδαμε ότι είναι μια υπέροχη και δυνατή προσευχή που μπορεί να αλλάξει την ζωή όποιου αποφασίσει να την υιοθετήσει για να διαλογίζεται πάνω σε αυτή σε καθημερινή βάση! Έχει όλη τη δύναμη και τη μαγεία που χρειάζεται για να καθαρίσει την «σκουριά» που έχουμε αφήσει να σκεπάσει την ψύχη μας ζώντας την κάθε μας στιγμή μέσα στον εγωισμό, στον ανταγωνισμό, το θυμό, την κατάκριση και το φόβο. Αξίζει να το δοκιμάσετε!

  Η επόμενη όμως στροφή είναι πραγματικό αριστούργημα, γιατί είναι μια προσευχή της Αγάπης στον άνθρωπο, είναι μια εξομολόγηση του Πατέρα-Θεού στο παιδί του που είχε χαθεί και το ξαναβρίσκει!

Ας την απολαύσουμε:

«Γλυκό μου παιδί, Ω συντριμμένε μου άγγελε

στα βάθη της αβύσσου ήρθα

και μοιράστηκα την θλίψη σου

γιατί επιθυμώ, η χαρά της λαχτάρας αυτού που Αγαπά

να σε πλημμυρίσει μέσα από όλους τους πόρους σου...»

  Ο Θεός αποκαλεί εσένα «γλυκό μου παιδί», γιατί αυτό είσαι για Εκείνον. Το μοναδικό του παιδί. Αυτό είναι το μεγαλείο της Θεϊκής Αγάπης. Είμαστε όλοι παιδιά Του αλλά αγαπά τον καθένα μας σαν να ήταν μοναδικός! Αυτό είναι το θαύμα της Αγάπης. Διαιρείται κι όμως πολλαπλασιάζεται, μοιράζεται και γίνεται περισσότερη!

  Αυτόν τον Πατέρα έχουμε εγκαταλείψει και ζούμε την ζωή μας μακριά του, μέσα στο χάος του φόβου που συντρίβει την ψυχή μας. Ήμασταν Άγγελοι δίπλα Του και αποφασίσαμε να φύγουμε από τον Παράδεισο, ξεγελασμένοι από τα λόγια του εγωισμού μας, κι αυτή η πτώση μας από εκεί ψηλά, στην «κόλαση» που έχουμε δημιουργήσει στο σύγχρονο κόσμο μας και στη σύγχυση που έχουμε φέρει στις ζωές μας, μας έχει συντρίψει. Για αυτό μας αποκαλεί «Ω συντριμμένε μου άγγελε». Και σε αυτή τη φράση κλείνεται όλος ο πόνος που βλέπει στην ψυχή μας. Σε μια ψυχή που ποτέ δεν έπαψε να τον καλεί σε όλες τις δύσκολες στιγμές, στα κρυφά από τον εγωισμό που την φυλακίζει «στα βάθη της αβύσσου», μέσα στο σκοτάδι. Κι αυτό το κάλεσμα ακολουθεί η Αγάπη και έρχεται κοντά μας για να μοιραστεί την θλίψη μας και να μετριάσει τον πόνο μας. Γιατί δεν μπορεί να πάρει όλη την θλίψη αν εμείς δεν το ζητήσουμε, αν εμείς δεν αρνηθούμε τον πόνο δεν μπορεί να μας ελευθερώσει πλήρως από αυτόν. Γιατί μας δημιούργησε ελεύθερους να αποφασίζουμε πως θέλουμε να ζήσουμε, ελεύθερους να κάνουμε τις επιλογές μας. Έτσι έρχεται να μας θυμίσει ποια είναι η πραγματική χαρά και ευτυχία για να μπορέσουμε να την επιλέξουμε ξανά. «Η χαρά της λαχτάρας αυτού που Αγαπά...», η ευτυχία που νιώθεις όταν προσφέρεις, όταν αγκαλιάζεις για να προστατέψεις χωρίς να σε νοιάζει τη θα πάθεις εσύ. Όταν αυτό «σε πλημμυρίσει μέσα από όλους τους πόρους σου» τότε όλα τα άλλα θα φύγουν. Ο φόβος, ο εγωισμός, η σύγχυση , η θλίψη θα χαθούν μέσα στο Φως που θα εκπέμπει πλέον το Αναγεννημένο Πνεύμα σου και θα φωτίσει την Άβυσσο!

«Γλυκό μου παιδί, Ω συντριμμένε μου άγγελε, έλα,

γιατί έχω χιλιάδες ιστορίες να σου πω.

Θέλω να χαμογελάς, για να μεταδώσεις

την ομορφιά της Καρδιάς

στη μαύρη νύχτα της Ψυχής.»

  Για να μας θυμίσει ποιοι ήμασταν και ποιοι μπορούμε να ξαναγίνουμε θα μας πει χιλιάδες ιστορίες από το παρελθόν μας. Ιστορίες από την ζωή μας στον Παράδεισο και στους μαγικούς κόσμους της Αγάπης, εκεί που ζήσαμε μαζί με τους αγγέλους, μαζί με τους θεούς, τα ξωτικά κι όλα τα μυθικά πλάσματα. Γιατί τι άλλο είναι οι μύθοι που λέμε ο ένας στον άλλο για να θυμόμαστε την ομορφιά, την καθαρότητα, το φως και την Αγάπη; Είναι οι ιστορίες που μας θυμίζει η Αγάπη. Η Αγάπη που έρχεται στην άβυσσο για να μας πει πως δεν είναι αυτός ο αληθινός μας κόσμος. Η πατρίδα μας είναι αλλού, εκεί που υπάρχει η καθαρή μαγεία του Φωτός, εκεί που είναι το σπίτι μας και ο Πατέρας μας που μας περιμένει. Κι αυτό κάνει καθημερινά αφήνοντας μας σημάδια παντού και στέλνοντας τους Αγγέλους του να ζήσουν στην άβυσσο μαζί μας για να μας πουν τις ιστορίες αυτές. Αυτό είναι όλοι αυτοί οι Άγιοι άνθρωποι που περπάτησαν και περπατούν στη Γη. Αυτό είναι όσοι γράφουν ποιήματα σαν αυτό.

  Κι οι μνήμες αυτές μας φέρνουν ελπίδα. Τα όνειρα μας, μας θυμίζουν τον πραγματικό κόσμο και μέσα μας γνωρίζουμε ότι υπάρχει αληθινά και μας περιμένει. Ότι κι αν μας λέει ο κόσμος αυτός, όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό είναι και τίποτα άλλο, ότι είμαστε δούλοι της φθοράς και των παθών μας και πρέπει να ζήσουμε ότι προλαβαίνουμε χωρίς να μας νοιάζουν οι άλλοι, δεν τα καταφέρνει. Γιατί υπάρχει αυτή η Γλυκιά Φωνή μέσα στην άβυσσο που μας τραγούδα τις ιστορίες της πατρίδας. Υπάρχουν αυτοί οι φωτισμένοι άνθρωποι που μας δείχνουν με τα λόγια τους, μα πιο πολύ με την ζωή τους ότι έχουν έρθει από εκεί. Και καταλαβαίνουμε πως δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Να αφήσουν τον Παράδεισο για να έρθουν στην άβυσσο για εμάς. Δεν το έκαναν από υποχρέωση αλλά από καθαρή Αγάπη. Και τότε αυτό μας κάνει να χαμογελούμε και το χαμόγελο αυτό είναι το Φως που ξανανάβει στην Καρδία μας. Εκεί που επιστρέφει η Αγάπη για να κατοικήσει ξανά. Κι αυτό το Φως μεταδίδεται παντού γύρω μας. Όταν δεχτούμε ξανά την Αγάπη στην Καρδιά μας, το χαμόγελο μας θα μας κάνει Φάρους για τους αδελφούς μας, και τότε κι άλλοι θα ακολουθήσουν, θα αναρωτηθούν γιατί χαμογελάμε και θα ψάξουν. Κι η Αγάπη θα επιστρέψει και στις δίκες τους Καρδίες, κι οι φάροι θα γίνουν πολλοί και «η μαύρη νύχτα της Ψυχής» θα χαθεί. 

«Εδώ, άνοιξε τον εαυτό σου, κι άσε με να σε τρυπήσω

με το βέλος της Νέας Ιερουσαλήμ

πλημμυρίζοντας όλο σου το είναι με το μεγαλείο Μου,

για να αναδυθούν πυγολαμπίδες

που θα χορεύουν στο φεγγαρόφωτο και στην ομορφιά των αστεριών που λαμπιρίζουν.»

  Ο επόμενος στίχος είναι λίγο παράξενα σκληρός ή ακόμα και βίαιος θα μπορούσε να πει κάποιος. Φαίνεται να μην ταιριάζει στο ύφος του υπόλοιπου ποιήματος που μέχρι τώρα δημιουργεί τόσο όμορφες εικόνες από την δράση της Αγάπης.

«Εδώ, άνοιξε τον εαυτό σου, κι άσε με να σε τρυπήσω με το βέλος της Νέας Ιερουσαλήμ...»

  Στον αναγνώστη μπορεί να φανεί αυτό σαν μια τιμωρία, το τρύπημα με το βέλος, το κόψιμο της σάρκας. Μπορεί να σκεφτεί πως τελικά και η Αγάπη τιμωρεί κι όλα τα προηγούμενα ήταν μια παραπλάνηση! Δεν είναι έτσι όμως.

  Είναι το νυστέρι του χειρουργού μια τιμωρία; Δεν είναι απαραίτητο να μας τρυπήσει για να βγάλει από μέσα μας ότι μας αρρωσταίνει; Αν δεν το κάνει, τότε κινδυνεύουμε από τον θάνατο που μπορεί να μας διεκδικεί. Αυτός είναι ο συμβολισμός του στίχου αυτού. Προσέξτε πως ο Θεός μας ζητά την άδεια, «...άσε με να σε τρυπήσω...», δεν ενεργεί έτσι κι αλλιώς. Αν δεχτούμε λοιπόν να μας τρυπήσει τότε στην πραγματικότητα αυτό θα είναι ένα τρύπημα από μέσα προς τα έξω κι όχι το αντίστροφο, γιατί θα έχουμε αποφασίσει να ελευθερώσουμε το Φως του Πνεύματος μας για να φωτίσει τον κόσμο μας. Θα έχουμε πλέον αρνηθεί την ψεύτικη ζωή και θα σπάμε τα δεσμά που μας περιόριζαν όλο αυτό τον καιρό. Μέσα μας ξέραμε καιρό πως έπρεπε αυτό να γίνει, μα δεν είχαμε την δύναμη να νικήσουμε τους φόβους μας και να το κάνουμε. Για αυτό έρχεται Εκείνος να το κάνει για μας, με την δική μας όμως θέληση. Και το κάνει «...με το βέλος της Νέας Ιερουσαλήμ...».

  Η Νέα Ιερουσαλήμ! Η Σιών! Αυτός ο υπέροχος συμβολισμός. Συμβολίζει τη νέα, ανώτερη κατάσταση του Πνεύματος που βιώνει συνειδητά την ενότητα με το Θεό. Έρχεται μετά από την απελευθέρωση από τα δεσμά της Βαβυλώνας, η οποία συμβολίζει την υποδούλωση μας στον υλικό κόσμο, στα πάθη μας και στον εγωισμό μας. Αυτή την απελευθέρωση συμβολίζει λοιπόν αυτός ο στίχος. Ο Θεός μας ζητά να του επιτρέψουμε να μας ελευθερώσει από την υποδούλωση αυτή, να μας τρυπήσει για να αδειάσουμε από το ψέμα και έτσι να μπορέσουμε να γεμίσουμε από την Αλήθεια. Δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα αυτά. Αν δεν αδειάσουμε από όλα όσα μας κρατάνε μακριά από το Θεό, δεν μπορεί να μας γεμίσει με το μεγαλείο Του και με τα θαύματα Του.

  Μην ξεχνάμε επίσης ότι το βέλος χρησιμοποιείται για να δείχνει κατεύθυνση, «το βέλος της Νέας Ιερουσαλήμ» μας δείχνει την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βρούμε αυτή την κατάσταση του Ανώτερου Εαυτού, την Νέα Ιερουσαλήμ! Πόσοι υπέροχοι συμβολισμοί σε μονό λίγες λέξεις!

  Αν Τον αφήσουμε λοιπόν να μας ελευθερώσει από το σκοτάδι μας και να μας γεμίσει από το μεγαλείο Του, τότε το Φως θα γεμίσει το Πνεύμα μας και την Ψυχή μας και θα ελευθερωθεί η Αγάπη μας για τον Κόσμο Του. Θα ελευθερωθεί με την μορφή αχτίνων φωτός που θα ταξιδέψουν να βρουν τους αγαπημένους μας και να τους γεμίσουν με φως, να τους πουν την ιστορία της απελευθέρωσης, για να ακολουθήσουν κι εκείνοι. Αυτό το φως συμβολίζουν οι πυγολαμπίδες που θα αναδυθούν και θα χορεύουν στο φεγγαρόφωτο και θα χορεύουν μέσα στο φως όλων των υπόλοιπων ψυχών που έχουν ελευθερωθεί και σαν αστέρια λαμπιρίζουν. Σε έναν υπέροχο χορό των ελεύθερων Ψυχών, στο μαγικό ρυθμό της Αγάπης.

  Αυτή είναι λοιπόν η Αλήθεια που βλέπω εγώ σε αυτό το υπέροχο ποίημα. Ευχαριστώ τον αδελφό μου, Μανατίτα, για αυτή την Αλήθεια και για όλα όσα μου θυμίζει και με την σειρά μου θα πω:

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος...

Πρόσφατες δημοσιεύσεις