Ο
σκοπός της ζωής είναι να προχωρούμε μέσα από αυτά τα λάθη, να μαθαίνουμε, να
γιατρεύουμε τις πληγές τους και να βελτιωνόμαστε. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως είναι
οι πληγές που δημιουργούν στους άλλους. Πώς να γιατρέψεις την πληγή του άλλου;
Πώς να πάρεις πίσω τον πόνο που του προκάλεσες; Αυτά λοιπόν είναι τα πιο
τραγικά μας λάθη. Οι ενοχές μας για αυτά μοιάζουν με αλυσίδες που δένουν την
καρδιά μας και δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Κανείς μας δεν μπορεί να βρει
την πραγματική ευτυχία αν δεν ελευθερωθεί από αυτές τις ενοχές και ο πιο
σίγουρος τρόπος είναι να λάβει συγχώρεση από κείνον που έβλαψε.
Δεν
μπορείς όμως να ζητάς κάτι το οποίο δεν έχεις μάθει να προσφέρεις ο ίδιος. Αν
θέλεις να σε συγχωρήσουν τη στιγμή που θα το έχεις ανάγκη θα πρέπει να μάθεις
να συγχωρείς πρώτος εσύ!
Αυτός είναι
ένας από τους μεγαλύτερους συμπαντικούς νόμους: «Αν θέλεις να ξεπερνάς τις
δυσκολίες σου και να προοδεύεις πνευματικά πρέπει να μάθεις να συγχωρείς τους
άλλους για τα λάθη τους, όσο μεγάλη βλάβη κι αν σου έχουν προκαλέσει». Για αυτό
το λόγο όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι επέμεναν στη συγχώρεση.
Πρέπει να συγχωρείς τις
ζημιές που έχεις υποστεί όχι απλά τυπικά με λόγια, αλλά με ειλικρίνεια, μέσα
από την καρδιά σου. Πρέπει να θυμάσαι πως αυτό το κάνεις πρώτα από όλα για το
δικό σου καλό! Γιατί η μνησικακία η κατάκριση, ο θυμός, η επιθυμία να δεις τον
άλλον να τιμωρείται, να πονάει όπως πόνεσες εσύ, είναι πράγματα που δηλητηριάζουν
την ψυχή σου, όσο πετυχημένα κι αν προσπαθείς να τα μεταμφιέσεις. Είναι τόσο
ισχυρά συναισθήματα που σε δένουν γερά πάνω στο πρόβλημα και έλκουν πολλά
αλλά, που δεν έχουν σχέση με τις αρχικές πίκρες και τα παράπονα.