Αυτός που αναζητά την Αγάπη ταξιδεύει προς το Φως. Αυτός που γράφει για την Αγάπη και την υμνεί γίνεται Φορέας του Φωτός 

     Θα ξεκινήσω αυτή την ανάλυση εξηγώντας το λόγο που την γράφω και είναι απλός. Ήθελα να κάνω καλή εντύπωση στον Ιησού και στους άλλους μεγάλους δασκάλους της Αγάπης!

  Μην γελάτε, αλήθεια λέω. Είμαι σίγουρος πως αν στους Ουρανούς έχουν ιντερνέτ, Ο Ιησούς, ο Σιντάρτα και όλοι οι άλλοι δάσκαλοι θα επισκέπτονται καθημερινά την σελίδα του Μανατίτα, θα διαβάζουν τα ποιήματα του, σαν αυτό που θα μελετήσουμε εδώ, και θα συζητάνε με τις ώρες για την Αγάπη που γεμίζει τα πάντα, για το Υπέρτατο Ον που είναι η Αγάπη και ο Δημιουργός των πάντων.

  Σε αυτή την συζήτηση θέλω να συμμετέχω κι εγώ, κι αν πέρα από το αστείο, οι Μεγάλοι Δάσκαλοι δεν χρειάζονται το ιντερνέτ για να κοινωνήσουν τα υπέροχα ποιήματα του αδελφού Μανατίτα, για μένα ήταν ευλογία που γνώρισα το έργο του το μέσα από τις σελίδες του HubPages.

  Δεν τον έχω συναντήσει προσωπικά αλλά από την πρώτη στιγμή που διάβασα τα ποιήματα του κατάλαβα ότι έχουμε κάτι πολύ κοινό. Την ανάγκη μας να εκφράσουμε στον κόσμο την δύναμη της Αγάπης. Να θυμίσουμε στον κόσμο ότι είμαστε φτιαγμένοι από Αγάπη αλλά το έχουμε ξεχάσει. Να εξηγήσουμε σε όσους περισσότερους μπορούμε, πως η Αγάπη και μόνο αυτή μπορεί να μας επιστρέψει εκεί που ανήκουμε, στην ενότητα μας με τον Θεό.

  Μετά τις πρώτες μας επικοινωνίες ήμουν πλέον σίγουρος πως ο Θεός με είχε ευλογήσει με ένα υπέροχο δώρο, να γνωρίσω και να νιώσω φίλος με έναν πραγματικό Φορέα του Φωτός! Ταυτόχρονα μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και να μελετήσω έναν πραγματικά υπέροχο δάσκαλο, και κατά την ταπεινή μου γνώμη έναν άγιο άνθρωπο, τον πνευματικό δάσκαλο του Μανατίτα, τον γκουρού Sri Chinmoy. Ο υπέροχος λόγος του μεγάλου αυτού γκουρού συνεχίζει να εκφράζεται, αρκετά χρόνια μετά τον φυσικό θάνατό του, μέσα από τα ποιήματα , τα κείμενα αλλά κυρίως τη ζωή του μαθητή του, Μανατίτα.

  Δεν θα ήθελα εδώ να αναφέρω πράγματα για το βιογραφικό του Μανατίτα, γιατί αφενός μπορείτε να διαβάσετε για αυτόν στο ιντερνέτ και αφετέρου θέλω εδώ να τον γνωρίσετε και να δημιουργήσετε την δίκη σας εικόνα για εκείνον, μέσα από τα υπέροχα λόγια του για την Αγάπη, που εδώ θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε.

  Θα ήθελα επίσης να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η προσπάθεια μου δεν θα είναι μια λογοτεχνική ανάλυση του ποιήματος «Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου», αλλά μια εσωτερική ανάλυση. Δεν θα ασχοληθώ δηλαδή με την γλώσσα, τον συλλαβισμό, τον τόνο, τον πλούτο των λέξεων και όλα τα σχετικά. Δεν έχω άλλωστε τις γνώσεις για να το κάνω. Πρόθεση μου είναι να ξεδιπλώσω όσο το δυνατό περισσότερα, από τα επίπεδα Γνώσης που υπάρχουν «κρυμμένα» πίσω από τις λέξεις.

  Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως τα ποιήματα του Μανατίτα είναι προϊόντα του διαλογισμού του, έτσι πιστεύω πως μεταφέρουν μηνύματα και γνώσεις από έναν άλλο κόσμο, έναν πνευματικό κόσμο. Μεταφέρουν μνήμες από την αληθινή μας φύση και απαντήσεις σε αυτό που αναζήτα η καρδία μας. Αυτά θέλω να προσπαθήσω να «αποκαλύψω».

  Ειλικρινά θα προσπαθήσω, με σεβασμό και βάζοντας την Αγάπη για «μεταφραστή» να καταφέρω το καλύτερο, γνωρίζοντας εξαρχής τις αδυναμίες μου, και για αυτό ζητώ την επιείκεια σας. Γνωρίζω όμως δυο πράγματα και πάνω σε αυτά θα στηριχτεί αυτή η προσπάθεια.

  Πρώτον: Ένας ποιητής δεν γράφει ένα ποίημα κάθε φορά, αλλά χιλιάδες ταυτόχρονα. Το κάθε ποίημα είναι ταυτόχρονα τόσα διαφορετικά ποιήματα όσοι και οι αναγνώστες που θα τα διαβάσουν. Το ίδιο ισχύει και για ένα πίνακα ζωγραφικής, ένα τραγούδι και κάθε έργο τέχνης. Αυτή είναι η μαγεία και η θεϊκή προέλευση της τέχνης. Είναι τα πολλά στο Ένα! Διαβάζοντας το ποίημα λοιπόν, ο κάθε αναγνώστης δημιουργεί τις δικές του εικόνες, νιώθει τα δικά του συναισθήματα, κατανοεί τα δικά του νοήματα και κερδίζει την δική του γνώση. Καθώς η γνώση μεγαλώνει και βαθαίνει μέσα από την μελέτη, αλλά κυρίως μέσα από τον διαλογισμό πάνω στα ερεθίσματα που δημιουργεί το ποίημα ή οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης, τα πνευματικά κέρδη γίνονται όλο και πιο σπουδαία και η πνευματική πρόοδος επιταχύνεται. Για τον λόγο αυτό μπορεί η μελέτη του ιδίου κειμένου μετά από αρκετό χρονικό διάστημα να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε περισσότερα και πιο σημαντικά πράγματα που δεν είχαμε αντιληφτεί την πρώτη φορά. Έτσι δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή το αν θα καταφέρω να σας αποκαλύψω όλο το βάθος του ποιήματος αυτού, γιατί είναι σίγουρο πως δεν μπορώ. Όμως θα είναι μια αρχή, μέσα από την δική μου προσέγγιση, με την ελπίδα να σας βοηθήσει να ξεκινήσετε το δικό σας πνευματικό ταξίδι στον υπέροχο κόσμο της Γνώσης που κρύβει το ποίημα αυτό.

  Δεύτερον: Η αλήθεια θέλει να αποκαλυφθεί. Ενώ πρέπει να μένει αρκετές φορές κρυμμένη, για να μπορούμε με την δική μας προσπάθεια να την αποκτήσουμε κι έτσι να την εκτιμήσουμε πραγματικά (μερικές φορές κάτι που μας δίνεται χωρίς να το αξίζουμε ή να έχουμε προσπαθήσει για αυτό δεν το εκτιμούμε αρκετά), η ίδια επιθυμεί να βγει στο Φως. Έτσι αν βάλουμε Αγάπη στην προσπάθεια μας, θα μπορέσουμε να δούμε τα κρυμμένα θαύματα που υπάρχουν παντού γύρω μας. Να θυμάστε ότι η Αγάπη είναι ο καλύτερος βοηθός και δεν λέει ποτέ ψέματα! Αυτή θα είναι και ο δικός μου βοηθός σε αυτή την προσπάθεια. Με Αγάπη θα το προσεγγίσω, Αγάπη και ευγνωμοσύνη για τα δώρα του, και για αυτό με ταπεινότητα γνωρίζω ότι θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να ανακαλύψουμε μαζί, λίγο τουλάχιστον από τον εσωτερικό και πνευματικό πλούτο του ποιήματος αυτού.

Ας αρχίσουμε λοιπόν αυτό το ταξίδι αφήνοντας το δημιουργό να μας πει την αλήθεια του:

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

«Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που ακόμα και οι σκιές μου έχουν νιώσει

τη γλυκιά στοργή του βλέμματός Σου.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που Εσύ γλύκανες τους πόνους που έφεραν οι δυσκολίες μου.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που ένα δικό Σου στοργικό φιλί

μπορεί να σβήσει χίλιες οδύνες.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που παρότι είχα τόση δύναμη στον λόγο,

δεν μπορούσα να εκφράσω, το πόσα πολλά ακόμα επιθυμούσα

για να αποκτήσω την αρμονία

μα Εσύ με σμίλεψες και μου 'δωσες τόσο υπέροχο σχήμα.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που έβαλες τριαντάφυλλα στο Πνεύμα μου

μα όχι αγκάθια στην ψυχή μου.»

«Γλυκό μου παιδί, Ω συντριμμένε μου άγγελε

στα βάθη της αβύσσου ήρθα

και μοιράστηκα την θλίψη σου

γιατί επιθυμώ, η χαρά της λαχτάρας αυτού που Αγαπά

να σε πλημμυρίσει μέσα από όλους τους πόρους σου.

Γλυκό μου παιδί, Ω συντριμμένε μου άγγελε, έλα,

γιατί έχω χιλιάδες ιστορίες να σου πω.

Θέλω να χαμογελάς, για να μεταδώσεις

την ομορφιά της Καρδιάς

στη μαύρη νύχτα της Ψυχής.

Εδώ, άνοιξε τον εαυτό σου, κι άσε με να σε τρυπήσω

με το βέλος της Νέας Ιερουσαλήμ

πλημμυρίζοντας όλο σου το είναι με το μεγαλείο Μου,

για να αναδυθούν πυγολαμπίδες

που θα χορεύουν στο φεγγαρόφωτο και στην ομορφιά των αστεριών που λαμπιρίζουν.»

  Θαυμασμός, γαλήνη, ομορφιά, ελπίδα, δάκρυα χαράς, δάκρυα συγνώμης, Φως, αγκαλιά από τον Πατέρα μου καθώς επιστρέφω σπίτι μετά από την Οδύσσεια μου, ένα γλυκό άρωμα ενός τριαντάφυλλου από τον Παράδεισό μου, περισσότερο Φως, χαμόγελο, Αγάπη που με αγκαλιάζει από παντού μα και Αγάπη που αναβλύζει από μέσα μου, αστείρευτη Αγάπη που με ξαναγεννά για να καταφέρω να γίνω ένα με τα πάντα. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις, τα συναισθήματα και τις εικόνες που με πλημμυρίζουν καθώς διαβάζω το ποίημα αυτό! 

  Ας ξεκινήσουμε από τον καμβά πάνω στον οποίο έχουν «κεντηθεί» αυτές οι λέξεις. Είναι το κάλεσμα του Ανθρώπου στην Αγάπη που είναι ο Δημιουργός του, η Πηγή του και η Δύναμη του. Είναι η εξομολόγηση της ψυχής του και η δήλωση ότι αρχίζει να βλέπει την Αλήθεια και επιστρέφει ξανά στην Αγάπη. Η εκδήλωση της ουράνιας χαράς που νιώθει επειδή μπορεί να μιλήσει ξανά για την Αγάπη αυτή, καθώς αφήνει πίσω του τον φόβο και την άγνοια που τον κρατούσαν μακριά της.

Ο υπέροχος στίχος:

«Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος»

που επαναλαμβάνεται σε όλη την πρώτη στροφή δημιουργεί αυτό τον καμβά. Η δύναμη των δυο λέξεων «Αγάπη μου» που οδηγεί, από συνήθεια, το μυαλό στα λόγια που λέει ένας ερωτευμένος στον ή στην σύντροφο του, έχουν ακριβώς αυτό τον σκοπό, να καταδείξουν τον Θεϊκό Ερώτα του ανθρώπινου πνεύματος για τον Θεό!

  Υπάρχει μια τεχνική λεπτομέρεια που θα μας βοηθήσει να το καταλάβουμε και είναι το κεφαλαίο αρχικό γράμμα της λέξης Αγάπη. Σε όποια λέξη αυτό επαναλαμβάνεται χωρίς να υπάρχει γραμματική ανάγκη (όπως για παράδειγμα στην έναρξη μιας πρότασης) δηλώνει πως η λέξη αναφέρεται στο Θεϊκό.

  Εδώ λοιπόν η Αγάπη αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα από αυτά που στην καθημερινότητα μας έχουμε συνηθίσει να αντιστοιχούμε στη λέξη αυτή. Πολλές φορές ο εγωισμός μας, μας παραπλάνα και χρησιμοποιούμε την λέξη αυτή για να περιγράψουμε ή να αναφερθούμε σε πράγματα που δεν είναι. Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι πάθος, δεν έχει εγωισμό, δεν πληγώνει, δεν τιμωρεί, δεν ζητά ανταλλάγματα, δεν μπαίνει στη ζυγαριά της σύγκρισης του περισσότερου και του λιγότερου. Η Αγάπη μόνο θεραπεύει. Η Αγάπη είναι πάντα η ίδια. Αιωνία και άφθαρτη, τέλεια από την αρχή μέχρι το τέλος του χρόνου. Η Αγάπη είναι ο Δημιουργός των Πάντων, η Μεγάλη Αγκαλιά, είναι η αρχή και το τέλος αλλά και η διαδρομή. Η Αγάπη είναι το Φως. Η αγάπη είναι ο Θεός που ενεργεί.

  Ο πνευματικός άνθρωπος λοιπόν, που μέσα από την δράση της Αγάπης, αναγνωρίζει ξανά την Θεϊκή του προέλευση, δηλώνει τον θεϊκό του Έρωτα, με τις λέξεις αυτές και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί είναι, πλέον, τόσο χαρούμενος.

«...που ακόμα και οι σκιές μου έχουν νιώσει

τη γλυκιά στοργή του βλέμματός Σου.»

  Η σκιά δημιουργείται από εμάς, από τα κομμάτια μας που είναι κρυμμένα από το Φως. Όσο ζούμε σε απόσταση από το Φως, πάντα θα υπάρχουν κομμάτια μας που θα δημιουργούν σκιές. Θα είναι ο εγωισμός μας, οι φόβοι μας, τα λάθη που δεν έχουμε συγχωρέσει. Είναι όλα αυτά που μας βασανίζουν και μας κλέβουν μέρες ή και χρόνια από την ευτυχία μας. Είναι οι αιτίες των δυσκολιών μας, της θλίψης μας και της δυστυχίας μας.

  Όταν όμως αφήσουμε την Αγάπη να γεμίσει την ζωή μας, τότε πλέον ζούμε μέσα στο Φως κι αυτό μας περιβάλλει από παντού! Αρά δεν μπορούν πλέον να υπάρχουν σκιές. Αυτό σημαίνει ο στίχος αυτός. Το Φως είναι το βλέμμα της Αγάπης. Θέλω να προσέξουμε όμως την απέραντη δύναμη της! Οι σκιές δεν θα καταστραφούν, δεν θα τιμωρηθούν! Όχι! Θα νιώσουν την γλυκιά στοργή του βλέμματος της Αγάπης! Και μέσα στη στοργή αυτή θα γίνουν και αυτές Φως! Γιατί είπαμε, η Αγάπη δεν τιμωρεί, δεν καταστρέφει, μόνο θεραπεύει! Πόσο υπέροχοι στίχοι!

«Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που Εσύ γλύκανες τους πόνους που έφεραν οι δυσκολίες μου.

Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που ένα δικό Σου στοργικό φιλί

μπορεί να σβήσει χίλιες οδύνες.»

  Κι η Αγάπη που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Θεϊκού συντρόφου της, μας αγκαλιάζει και σβήνει μέσα της όλες τις σκιές μας και τις δυσκολίες που αυτές δημιουργούν. Τις μετατρέπει στη γλυκιά Γνώση. Στη γνώση ότι αυτές οι δυσκολίες, παρότι μας έφεραν πόνους, μας έκαναν πιο σοφούς και τώρα μπορούμε να δούμε την αλήθεια. Να δούμε ότι η πηγή των δυσκολιών μας δεν βρίσκεται και δεν βρισκόταν ποτέ κάπου μακριά και έξω από εμάς. Ήταν η δική μας στάση, η δική μας πίστη πως μπορούμε να ζήσουμε μακριά από την αγάπη, γιατί δεν αξίζουμε να ζήσουμε μαζί της. Γιατί έτσι μας είχαν μάθει, μας είχαν πείσει πως δεν είμαστε άξιοι. Τώρα έρχεται και με ένα στοργικό φιλί μας σβήνει αυτή την ψευδαίσθηση που είναι η πηγή των οδυνών μας. Γίνεται στοργική Μητέρα που με ένα της φιλί μας κάνει να δούμε ξανά πόσο σημαντικοί και μοναδικοί είμαστε για την Εκείνη! Μας κάνει να ξεχάσουμε πλέον κάθε οδύνη, και γλυκαίνει κάθε πόνο που είχαν φέρει στη ζωή μας οι σκιές αυτές. Γίνεται ένας σύντροφος που στο γλυκό του φιλί νιώθουμε όλη την ευτυχία, γιατί γνωρίζουμε πλέον ότι Εκείνος κι εμείς είμαστε Ένα, ότι βρισκόμαστε μέσα στην Πηγή κάθε Αγαθού, κι έτσι δεν μπορεί να μας λείψει τίποτα.

«Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που παρότι είχα τόση δύναμη στον λόγο,

δεν μπορούσα να εκφράσω, το πόσα πολλά ακόμα επιθυμούσα

για να αποκτήσω την αρμονία

μα Εσύ με σμίλεψες και μου 'δωσες τόσο υπέροχο σχήμα.»

  Μεγαλώνουμε με την ψευδαίσθηση πως είμαστε ξέχωροι από το Θεό και τους άλλους. Από μικρά παιδιά διδασκόμαστε πως πρέπει να αγωνιζόμαστε συνέχεια για την επιβίωση σε έναν κόσμο εχθρικό, όπου επιβιώνει ο δυνατότερος. Έτσι μαθαίνουμε τον εγωισμό και θεωρούμε την αγάπη αδυναμία. Προσπαθούμε να βελτιώσουμε τα δυνατά μας σημεία, όχι για να προσφέρουμε στο σύνολο αλλά για να κυριαρχήσουμε, νομίζοντας ότι έτσι θα βρούμε την ευτυχία και την αρμονία. Και καθώς ο εγωισμός μας μεγαλώνει νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, πως οι δίκες μας αρετές είναι αυτές που χρειάζεται ο κόσμος και πως οι άλλοι θα πρέπει να μας τις αναγνωρίσουν και να μας ευχαριστούν για αυτές. Κι ενώ πιστεύουμε πως αυτό θα μας φέρει την αρμονία, νιώθουμε όλο και περισσότερο μόνοι και πως δεν ταιριάζουμε στον κόσμο αυτό. Η «δύναμη στο λόγο» που αναφέρεται στους στίχους αυτούς, αυτό δηλώνει. Την ψευδαίσθηση ότι έχουμε την δύναμη, μόνοι μας να δημιουργήσουμε τον κόσμο στον οποίο θα βρούμε την αρμονία. Ο λόγος είναι το σύμβολο της ικανότητας της δημιουργίας, στις Γραφές (Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. - Ιωάννης 1/α: 1). Όμως πάντα κάτι μας λείπει, κάτι δεν ταιριάζει, ενώ νομίζουμε ότι φτάνουμε στην αρμονία, πάντα κάτι ακόμα επιθυμούμε. «...δεν μπορούσα να εκφράσω, το πόσα πολλά ακόμα επιθυμούσα για να αποκτήσω την αρμονία...».

  Τότε έρχεται η Αγάπη να μας δείξει πως είμαστε ένα αναντικατάστατο κομμάτι της Ολότητας, γιατί μας έχει ανάγκη για να συμπληρωθούν οι άλλοι όπως οι άλλοι συμπληρώνουν εμάς αφού όλοι μας είμαστε κομμάτια αυτού του υπέροχου πάζλ που λέγεται Αγάπη. Έρχεται να μας δείξει το πραγματικό μας σχήμα και πως αυτό ταιριάζει υπέροχα μέσα στο Όλον! Και τότε νιώθουμε πως πραγματικά ταιριάζουμε και έχει νόημα η ύπαρξη μας για την συμπλήρωση του Σχεδίου Του, και τότε βρίσκουμε την αρμονία! «...μα Εσύ με σμίλεψες και μου 'δωσες τόσο υπέροχο σχήμα.»

«Είμαι τόσο χαρούμενος, Αγάπη μου, τόσο χαρούμενος

που έβαλες τριαντάφυλλα στο Πνεύμα μου

μα όχι αγκάθια στην ψυχή μου.»

  Σε όλο αυτό τον αγώνα μέσα στον κόσμο του σχετικού που ζούμε, κάθε τι που κερδίζουμε έχει και το κόστος του. Κάθε θετικό θα έχει και τα αρνητικά του. «Κάθε ρόδο έχει αγκάθι...» όπως λέει και το τραγούδι. Από αυτό μπορούμε να λυτρωθούμε μόνο όταν αντιληφτούμε ότι μέσα στη Αγάπη Του δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό. Ο εγωισμός θέλει να μας πείσει πως το να επιλέξουμε την επιστροφή στον Παράδεισο θα σημαίνει πως θα χάσουμε πολλά «καλά» πράγματα, πολλές απολαύσεις. Το να ζήσουμε την ζωή μας με Αρετή θα σημαίνει πως θα εγκαταλείψουμε τις χαρές της ζωής και θα είμαστε πάντα εκτεθειμένοι και ευάλωτοι. Αυτό προσπαθεί να μας πείσει, πως αν θέλουμε το «ρόδο» θα πρέπει να δεχτούμε και το «αγκάθι». Και δυστυχώς στους περισσότερους από εμάς το καταφέρνει κι έτσι εγκαταλείπουμε τον Παράδεισο μας, κυρίως από φόβο. Όμως αυτός που αγαπά αληθινά γνωρίζει πόσο επικίνδυνο ψέμα είναι αυτό. Όταν έχεις νιώσει το υπέροχο θαύμα της προσφοράς της ανιδιοτελούς αγάπης, που δεν ζητά τίποτε, που προσφέρει μόνο για την χαρά του να δίνεις, τότε τίποτα από αυτά δεν σε φοβίζει. Όταν καταλαβαίνεις ότι ο «χώρος» που αδειάζει από αυτό που δίνεις θα γεμίσει από το Φως και την Ευλογιά της Αγάπης, κατανοείς ότι αυτό είναι η πραγματική ευτυχία που δεν μπορεί να στη στερήσει κανείς. Τότε η Αγάπη γίνεται εσύ και εσύ γίνεσαι η Αγάπη και ανοίγεις ξανά την πόρτα του Παραδείσου και βλέπεις πως τα υπέροχα αυτά τριαντάφυλλα που είναι οι πράξεις Αγάπης που έκανες δεν έχουν αγκάθια. Μέσα στην Αγάπη υπάρχει η χαρά χωρίς πόνο, το δόσιμο χωρίς έλλειψη, το Φως χωρίς το σκοτάδι, το γέλιο χωρίς το κλάμα... Και το Πνεύμα σου πλέον το ξέρει και μπορεί να χαρεί τα χρώματα, τα αρώματα, τις γεύσεις, τους ήχους, τις υφές του Παράδεισου, να χαρεί τα τριαντάφυλλα, χωρίς τους φόβους που πριν τρυπούσαν την ψύχη σαν αγκάθια!

  Μέχρι εδώ θεωρώ ότι το ποίημα είναι μια υπέροχη και δυνατή προσευχή που μπορεί να αλλάξει την ζωή όποιου αποφασίσει να την υιοθετήσει για να διαλογίζεται πάνω σε αυτή σε καθημερινή βάση! Έχει όλη τη δύναμη και τη μαγεία που χρειάζεται για να καθαρίσει την «σκουριά» που έχουμε αφήσει να σκεπάσει την ψύχη μας ζώντας την κάθε μας στιγμή μέσα στον εγωισμό, στον ανταγωνισμό, το θυμό, την κατάκριση και το φόβο. Αξίζει να το δοκιμάσετε!

  Η επόμενη όμως στροφή είναι πραγματικό αριστούργημα, γιατί είναι μια προσευχή της Αγάπης στον άνθρωπο, είναι μια εξομολόγηση του Πατέρα-Θεού στο παιδί του που είχε χαθεί και το ξαναβρίσκει!

Αυτή θα μελετήσουμε στο δεύτερο μέρος αυτής της ανάλυσης.

Συνεχίζεται... (Μέρος 2ο)

Πρόσφατες δημοσιεύσεις