"Κρέμονται πάνω Σου, αλλά γλιστρούν,
Τα δάχτυλά τους δεν Σε αγγίζουν.
Χρησιμοποιούν την λαμπρότητα του μυαλού τους,
Αλλά έχουν ξεχάσει τους δρόμους,
Της Καρδιάς που ακτινοβολεί.
Έχουν γίνει κωφοί στην Μελωδία της Ενότητας.
Ω! Θεέ μου, θα προτιμούσα να νιώθω συμπόνια στο Πνεύμα μου,
Από το να δίνω σπουδαίες διαλέξεις στους σοφούς.
Ποια η χρησιμότητα να μιλάμε για τον Παράδεισο,
Όταν οι ανησυχίες και οι φόβοι μας είναι ατελείωτες;
Ματαιότης Ματαιοτήτων ...
Άσε με να καώ στην Υπέροχη Λαμπρότητά Σου,
Στη Φλόγα Σου που καίει μέσα από κάθε μου πόρο.
Ω! Θεέ μου, βλέπουν μια διχοτόμηση στον υπηρέτη Σου,
Και στο δικό Σου Αγαπημένο Φως της Αλήθειας.
Ποια είναι η "Σπίθα" που τους κάνει να διαβάσουν το έργο του;
Ο Φανός ξέρει ότι είναι δούλος στην προσφορά Σου,
Μια απλή μαριονέτα στα χέρια της Αγάπης.
Ένας χαμένος εραστής, που ψάχνει για τη Βασίλισσα του.
Απλά θέλει να καεί, σε μια φωτιά από ιερά κεριά,
Φωτίζοντας το μαύρο της ψυχής.
Έλα, Θεέ μου. Εντός, εκτός, κάτω, πάνω,
Δεν υπάρχουν περιθώρια σύγχυσης, περιορισμών ... ορίων.
Βλέπω μόνο Εσένα, Αγαπημένε Μου,
Μόνο ο χορός της Ευτυχίας,
Τα λόγια Σου είναι μια υπέροχη συμφωνία στον πυρήνα μου.
Ω Αγαπημένε Μου, είμαι στον κήπο της Θεϊκής Σιωπής,
Η Καρδιά Μου είναι ένα πεδίο προσευχής, στα πόδια Σου, Θεέ Μου." -Manatita