Επειδή όλοι είμαστε "συνδεδεμένοι" καθένας από εμάς που ανεβαίνει "παρασέρνει" μαζί του όλο τον κόσμο λίγο πιο ψηλά. 

   Τι είναι αλήθεια ένας ασκητής; Είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει η λέξη. Αυτός που ασκείται. Που επιλέγει μια στάση ζωής και την ακολουθεί. Που προσπαθεί να εφαρμόζει τις αρχές του. Και λέω προσπαθεί γιατί ζει σ' έναν κόσμο που θα του προβάλει εμπόδια στην επιλογή του αυτή. Μόνο όμως ξεπερνώντας αυτά τα εμπόδια μπορεί ο ασκούμενος να μείνει πιστός στην επιλογή του και να ανέλθει επίπεδο, δηλαδή να προοδεύσει.

  Υπάρχουν λοιπόν δυο δεδομένα στην προσπάθεια αυτή.

Πρώτον: Τα εμπόδια (δυσκολίες, κατά άλλους "ατυχίες", "κακό" κ.ά.) είναι δώρα γιατί βοηθούν τον ασκητή στην άσκησή του. Δεν μπορεί να υπάρξει "νίκη" χωρίς "μάχη" ούτε αληθινή γνώση του καλού χωρίς την εμπειρία του κακού. Τα λάθη μας είναι οι δάσκαλοί μας.

Δεύτερον: Ο Αληθινός Ασκητής είναι αυτός που ζει μέσα στην κοινωνία, της οποίας τους τρόπους δεν συμμερίζεται και με την οποία δεν συμφωνεί στην δομή και τις επιλογές της. Αυτή την κοινωνία προσπαθεί να αλλάξει, να την βελτιώσει μέσα από την δική του πρόοδο. Έτσι ενάντια σ' όλους τους "πειρασμούς" (δηλαδή ότι μπορεί να τον κάνει να παραβεί τις αρχές του κι όχι με την "ηθική" έννοια του θρησκευτικού πειρασμού) που τον περικυκλώνουν διατηρεί την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Μέσα από αυτή την διαδικασία με κάθε νίκη ανεβαίνει επίπεδο και προσεγγίζει τον ιερό του στόχο. Πλησιάζει την γνώση και γίνεται ανώτερος άνθρωπος. Ανώτερος όχι από τους άλλους, αλλά από τον προηγούμενο εαυτό του. Κι έτσι φτάνει όλο και πιο κοντά στον Έναν, την πηγή των πάντων.

  Τα οφέλη αυτής της προσπάθειας είναι πολλαπλά όχι μόνο για τον ίδιο αφού ζει την ζωή του με ευτυχία και αρμονία αλλά και για όλη την κοινωνία μέσα στην οποία έχει επιλέξει να ασκηθεί, γιατί αποτελεί φωτεινό παράδειγμα που θα βοηθήσει πολλούς ακόμα να ξεκινήσουν την άσκηση. Γιατί πολλοί θα αναρωτηθούν από πού πηγάζει η ευτυχία του, ενώ όλα γύρω δείχνουν δύσκολα και μίζερα, κι έτσι θα αναζητήσουν την πηγή αυτή και θα ξεκινήσουν την άσκηση. Αυτό το δώρο που θα έχει προσφέρει στους άλλους είναι ανεκτίμητο. Ταυτόχρονα επειδή όλοι είμαστε "συνδεδεμένοι" καθένας από εμάς που ανεβαίνει "παρασέρνει" μαζί του όλο τον κόσμο λίγο πιο ψηλά.

  Άρα ο ασκητής έχει ιερή υποχρέωση (καθήκον, με μια έννοια όμως χωρίς καθόλου αρνητικό φορτίο) πρώτα απέναντι στον εαυτό του, να αναζητήσει μέσω της άσκησης του την ευτυχία και την επιστροφή στην μοναδική πηγή της ζωής, να εκπληρώσει δηλαδή τον σκοπό για τον οποίο έχει έρθει στον κόσμο αυτόν και μετά απέναντι στους συνάνθρωπους του (αλλά και σε όλη την δημιουργία) αφού απαραίτητη προϋπόθεση για την τελική ευτυχία είναι η επιστροφή όλης της δημιουργίας στην θεϊκή κατάσταση.

  Τώρα το ποια θα είναι η άσκηση;!

    Στην πραγματικότητα δεν είναι μια άσκηση άλλα μια διαρκής κατάσταση άσκησης, μια σπιράλ πορεία προς τα πάνω. Και δεν είναι η ίδια για τον καθένα. Ο καθένας μας ανάλογα με το επίπεδο του, τις τωρινές του ικανότητες, την θέληση του, αυτά που έχει δείξει με την μέχρι τώρα στάση του στο Σύμπαν (Σύμπαν: Το σύνολο της Παρουσίας Του μέσα από κάθε έκφραση και οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των Δημιουργημάτων Του) θα φέρει μπροστά του την άσκηση που του ταιριάζει. Είναι στην ουσία η έκφραση της έννοιας του κάρμα όπου η στάση μας απέναντι στις προηγούμενες ασκήσεις θα ορίσει το είδος της επόμενης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά έχουμε τις ικανότητες να ανταπεξέλθουμε στην δεδομένη άσκηση.Διαφορετικά το Σύμπαν δεν θα την έφερνε μπροστά μας, γιατί, ενώ έχει απίστευτο χιούμορ, δεν έχει καμία διάθεση να αποτύχουμε. Άρα στην πραγματικότητα η επιτυχής κατάληξη της άσκησης δεν είναι θέμα ικανοτήτων (αφού όπως είπαμε αν δεν τις είχαμε το Σύμπαν δεν θα έφερνε στο δρόμο μας την δεδομένη άσκηση) αλλά είναι θέμα θέλησης να αγωνιστούμε, θέμα υπομονής και επιμονής στον αγώνα. Να μην φοβηθούμε να ματώσουμε στην μάχη ακόμα και να χάσουμε από τα λάθη μας. Γιατί ακόμα κι αν αποτύχουμε προσπαθώντας, στην πραγματικότητα θα έχουμε κερδίσει πολλά.

   Είπαμε: τα λάθη μας είναι οι δάσκαλοί μας.

  Η εμπειρία και η δύναμη που θα έχουμε αποκτήσει θα αποτελέσουν εφόδια για κάθε επόμενη φορά. Και το Σύμπαν που μας είδε να προσπαθούμε θα μας δώσει και δεύτερη και τρίτη και όσες ευκαιρίες χρειαστούν αφού σε κάθε προσπάθεια τελικά έστω και λίγο, θα ανεβαίνουμε, ανεβάζοντας μαζί μας όλο τον κόσμο. Έτσι ακόμα κι αν κάνουμε τα πιο τραγικά λάθη, λάθη που αρχικά θα φαίνεται ότι μας πάνε πολύ πίσω στον δρόμο μας, αν σκύψουμε το κεφάλι, ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη και συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, αν δεν πέσουμε στην παγίδα της αυτολύπησης  και της μιζέριας, τότε τα λάθη μας αυτά μπορούν και θα γίνουν τα σκαλοπάτια για την άνοδο μας. Και τότε θα έχουμε αγιάσει τα ίδια μας τα λάθη και αυτά θα μας έχουν αγιάσει.

Άρα δεν πρέπει να μας σταματά ο φόβος του λάθους ή της αποτυχίας, γιατί αυτά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της άσκησης και σαφώς δεν μπορούν (επομένως) να αποτελέσουν δικαιολογία για να αρνηθούμε την άσκηση.

Άρα τελικά στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να αποτύχουμε να προοδεύσουμε είναι να αρνηθούμε να προσπαθήσουμε, δηλαδή να αρνηθούμε την άσκηση.

Σαφώς και έχουμε το δικαίωμα. Ονομάζεται ελεύθερη βούληση. Η άρνηση όμως της άσκησης θα έχει αποτέλεσμα να μένουμε στάσιμοι, ή ακόμα και να οπισθοδρομούμε μακριά από την πραγματική πηγή της ευτυχίας, χάνοντας χρόνο σε ψευδαισθήσεις. Η όλη κατάσταση θα αυξάνει την πνευματική μας οκνηρία κάνοντας σταδιακά όλο και πιο δύσκολο το να επιλέξουμε κάποια άσκηση. Έτσι θα πρέπει να φτάσουμε σε κατάσταση μεγίστης απελπισίας ώστε να κατανοήσουμε ότι δεν μας φταίει κανένας άλλος παρά ο πλανημένος εαυτός μας και να αποφασίσουμε να δράσουμε. Για να συμβεί αυτό ίσως θα πρέπει να κατέβουμε πολύ βαθιά στην κόλαση των παθών μας και τα ύλης για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν θα έρθει κανένας να μας σώσει από τον εαυτό μας αφού κανένας δεν μπορεί χωρίς την δική μας θέληση! Ούτε Εκείνος δεν μπορεί. Είπαμε ελεύθερη βούληση! Βασικός Συμπαντικός Νόμος.

Το μόνο πραγματικά καλό που θα μας προσφέρει αυτόβουλα το Σύμπαν (κι αυτό είναι άλλος ένας Συμπαντικός Νόμος) είναι να μας φέρει δυσκολίες και πόνο για να μας ξυπνήσει. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, στην πραγματικότητα είναι ευεργετικό. Έτσι και σ' αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποιος άλλος εξωτερικός παράγοντας να κατηγορήσουμε για τα δεινά μας παρά μόνο τις επιλογές μας. Γιατί ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ο Ασκητής στον Δρόμο του είναι ότι είμαστε οι επιλογές που κάνουμε! 

   Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ποτέ στην πραγματικότητα στον Δρόμο μας (όποιον και να έχουμε επιλέξει) δεν είμαστε μόνοι μας, με την έννοια της βοήθειας. Υπάρχουν πάντα κοντά μας εξελιγμένες ψυχές που η επιλογή τους είναι να εκφράζουν την αγάπη τους βοηθώντας με όποιον τρόπο μπορούν όλους όσους έχουν ανάγκη. Δηλαδή τόσο τους ασκητές αλλά ακόμα περισσότερο αυτούς που αρνούνται την Άσκηση. Με την αγάπη τους προσπαθούν συνεχώς να δημιουργούν τις καλύτερες συνθήκες για εμάς. Εκδηλώνουν την αγάπη τους είτε λόγω κάποιας σχέσης που μας συνδέει μ' εκείνους, η οποία μπορεί να έχει δημιουργηθεί στο μακρύ ταξίδεμά μας (που για κάποιες περιόδους ίσως ήταν κοινό) είτε γιατί απλά η υψηλή τους αντίληψη τους κάνει να κατανοήσουν ότι οι ικανότητες τους είναι αυτές που τώρα έχουμε ανάγκη και έτσι σπεύδουν να μας τις προσφέρουν, χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα πέρα από την ευχαρίστηση τους να δουν άλλον έναν αδελφό να ανεβαίνει.

   Αλλά όπως κάποιος πολύ σοφά είπε: αυτοί που φωτίζουν τα βήματά μας, δεν μπορούν να βαδίσουν για μας. Έτσι το να βαδίσουμε στο Δρόμο της Άσκησης είναι μια επιλογή που εμείς πρέπει να κάνουμε.

  Ένα ερώτημα, που δημιουργείται εδώ είναι:

   Και γιατί επιλέγουμε την δυστυχία και τον πόνο της αδράνειας αφού σύμφωνα με αυτό που αναφέραμε μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα μέσα από την δράση της άσκησης;

    Πρώτα απ' όλα γιατί δεν γνωρίζουμε τα παραπάνω. Ζούμε στην άγνοια θεωρώντας ότι υπάρχουν μόνο αυτά που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε με τις υλικές μας αισθήσεις. Είμαστε παγιδευμένοι στον κόσμο του σχετικού και της ψευδαίσθησης και θα πρέπει να υπάρξουν σημάδια που θα μας κάνουν να υποπτευθούμε (στην αρχή) ότι δεν είμαστε πραγματικά αυτό που βιώνουμε τώρα, αλλά είμαστε θεοί σε βαθύ ύπνο και αδράνεια. Εδώ είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος των φωτισμένων εκείνων ψυχών που με την δράση της αγάπης τους θα φέρουν στον δρόμο μας τα απαραίτητα στοιχεία, ερεθίσματα και εφόδια ώστε αν τα παρατηρήσουμε και θέλουμε, να ξεκινήσουμε την άσκηση κι έτσι σταδιακά να ξυπνήσουμε και συνειδητά από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων στον οποίο ζούμε εγκλωβισμένοι.

   Η Δράση αυτών των συντρόφων μπορεί να είναι από την "τυχαία τοποθέτηση" ενός κατάλληλου (για μας, την δεδομένη στιγμή) βιβλίου έως την εμφάνιση ενός δασκάλου, για τον οποίο πιθανώς εμείς να είμαστε τμήμα της δικής του άσκησης! Ή οτιδήποτε άλλο που εκείνοι με την αγάπη τους θα κρίνουν ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει.

    Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει για κανένα η δικαιολογία: "Εμένα δεν με βοήθησε κανείς!" Πάντα είναι κάποιος δίπλα μας. Η επιλογή τού αν θα δεχτούμε την βοήθεια, είναι δική μας.

    Δεύτερο στοιχείο είναι ο φόβος. Ο φόβος ότι αν προχωρήσουμε, τα πράγματα μπορεί να είναι χειρότερα από αυτά που έχουμε τώρα. Βολευόμαστε ουσιαστικά με το τίποτα, με τις ψευδαισθήσεις στις οποίες ζούμε και φοβόμαστε ότι οποιαδήποτε δράση θα μας βγάλει από την «βόλεψή» μας αυτή. Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο νόμος της αδράνειας!. Φοβόμαστε μην χάσουμε τα υλικά μας αγαθά, μην χάσουμε αυτούς που μας αγαπούν, αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε ενώ ουσιαστικά δεν έχουμε τίποτα. Και γιατί δεν έχουμε τίποτα; Γιατί αν δεν φθάσουμε στην ενότητα με το Ένα, την πηγή των πάντων δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα! Έτσι όσο δεν ξεκινούμε τον δρόμο της άσκησης μένουμε αγκαλιά με το τίποτα και φοβόμαστε να αναγεννηθούμε γιατί φοβόμαστε να θάψουμε τον παλιό μας εαυτό που ουσιαστικά έχει νεκρωθεί από την αδράνεια. Έτσι σαπίζουμε και σκουληκιάζουμε και αναρωτιόμαστε παραξενεμένοι: "Περί ποιας οσμής ομιλείται; Ο αήρ γλυκύς και καθαρός!"

      Ακόμα κι όταν έχουμε δει κάποια σημάδια που μας οδηγούν να σκεφτούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θέλαμε να πιστεύουμε, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ή ότι αυτά είναι "σημάδια του Σατανά". Τα πάντα, αρκεί να μην βγούμε από την βόλεψη της αδράνειας. Κι έτσι κάνουμε το φόβο σύντροφο μας κάθε στιγμή. Γινόμαστε πιστοί του αφού καταλήγουμε να τον εμπιστευόμαστε περισσότερο από Εκείνον, τον πατέρα κι αδελφό μας που με την Αγάπη του δημιουργεί όλους τους πιθανούς δρόμους για την Σωτηρία μας. 

    Εδώ έρχεται και ο τρίτος παράγοντας. Η κοινωνία της ηθικής. Ο καθένας από εμάς μην θέλοντας να αφήσει την αδράνεια του, προσπαθεί να κρατήσει και τους άλλους γύρω του στην ίδια κατάσταση για να δικαιολογεί τον εαυτό του. Ότι έτσι είναι το σωστό και οτιδήποτε άλλο είναι έργο του κακού! Αφού οι πολλοί είναι σαν εμάς έτσι είναι το σωστό! Έτσι η κοινωνία που έχουμε δομήσει μας έχει παγιδεύσει σε μια σειρά ηθικών νομών που προσπαθούν να εξουδετερώσουν στην γέννηση της κάθε προσπάθειας αλλαγής. Έχει αναπτύξει ένα απίστευτο σύστημα αυτοπροστασίας ώστε να μην μπορεί εύκολα να ξυπνά κανένας από τον βαθύ ύπνο, μέσω του οποίου συνεχίζει να μας κλέβει την θεϊκή ενεργεία μας, για να τροφοδοτείται και να δυναμώνει. Για να γίνεται έτσι πιο ανθεκτική και ικανή να εγκλωβίζει και να αδρανοποιεί όλο και περισσότερους. Βέβαια για να μην υπάρχει καμία παρανόηση και ανάθεση ευθυνών σε κάποια εξωτερική δύναμη του κακού η οποία έχει δημιουργήσει και τροφοδοτεί αυτή την κατάσταση θα πρέπει να αναφέρουμε ρητά ότι η κοινωνία αυτή είναι δημιούργημα των δικών μας επιλογών και μόνο! Όλοι μας είμαστε συμμέτοχοι και συνδημιουργοί και επίσης συνένοχοι στην συντήρηση της, όσο συνεχίζουμε απαθείς να αδρανούμε. Οι δίκες μας λάθος επιλογές, ο δικός μας συμβιβασμός και φόβος είναι το κακό και τίποτα άλλο.

   Έτσι κάθε τι που ξεκινά έναν διαφορετικό δρόμο είναι αυτόματα επικίνδυνο. Κάθε τι που "μυρίζει" πολύ αγάπη, καταδικάζεται και "σταυρώνεται" με συνοπτικές διαδικασίες πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη ή να του δοθεί το δικαίωμα της υπεράσπισης. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι όσο εμείς δεν το αλλάζουμε! Όποιος έρθει και μας πει πως πρέπει να θυσιάσουμε τις αλυσίδες μας και την σκλαβιά μας για ένα πέταγμα, έστω και μιας στιγμής, προς την ελευθερία είναι επικίνδυνος. Γιατί γι' αυτό ζούμε δυστυχισμένοι, γιατί αγαπήσαμε την σκλαβιά μας, νιώθουμε περήφανοι για αυτή και δεν θέλουμε κανένας να μας θυμίζει πόσο διαφορετική είναι η αληθινή ζωή.

   Εδώ λοιπόν έρχεται η ιερή υποχρέωση του ασκητή. Γιατί κάθε ένας από εμάς που θα αποφασίσει να ξεκινήσει τον δρόμο της δικής του άσκησης θα μπορέσει να ταράξει τις ψευδαισθήσεις της κοινωνίας αυτής. Θα μπορέσει να κάνει κι άλλους να κοιτάξουν ξανά προς το φως, να δουν ότι έξω από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων υπάρχει ένας κόσμος αγάπης, ένας πραγματικός κόσμος.

  Τα εμπόδια θα είναι πολλά και στην αρχή θα φαίνονται ανυπέρβλητα. Μα αν ο ασκητής έχει στο μυαλό του συνεχώς ότι όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις, σκιές, που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία δύναμη πάνω του τότε σιγά-σιγά, βήμα-βήμα θα βαδίζει πιο ψηλά. Θα ανεβαίνει προς τις κορυφές όπου μόνο οι αετοί τολμούν και θα παρασέρνει μαζί του όλους τους υπόλοιπους.

  Ότι και να γίνει ακόμα κι αν αποτύχει στην πραγματικότητα θα έχουμε κερδίσει όλοι πάρα πολλά. Γιατί ακόμα και μια φευγαλέα ματιά στον πραγματικό κόσμο του φωτός και της αγάπης είναι ρωγμή στο κέλυφος αυτού του ψεύτικου κόσμου. Ρωγμή που ποτέ δεν θα μπορέσει να κλείσει ξανά. Κι έτσι την επόμενη φορά ή κάποια επόμενη φορά θα γίνει από ρωγμή, πύλη για μας ή κάποιον άλλον ασκητή, πύλη προς την ελευθερία, προς την επιστροφή μας στον οίκο του Πατρός μας!

Επιμονή, υπομονή, αφοσίωση, αφιέρωση, αγάπη.

Ο Δρόμος του Ασκητή.

Ο Δρόμος που επιλέγω.

Δώσε μου δύναμη να τον βαδίσω μέχρι τέλους για χάρη όλων αυτών που αγαπώ.

Για την δική Σου Δόξα!

Πρόσφατες δημοσιεύσεις