Η ζωή είναι self-service

2020-06-27

Να θυμάσαι πως η ποσότητα του νερού που θα πάρεις από τον Ωκεανό περιορίζεται μόνο από το δοχείο που θα χρησιμοποιήσεις. -Sean Dragon


Πριν από αρκετά χρόνια, παράλληλα με την διδασκαλία, δούλευα ως πλασιέ καλλυντικών. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμπληρώσω το εισόδημα της οικογένειας. Έτσι ήμουν αναγκασμένος να ταξιδεύω συχνά σε μια μεγάλη περιοχή της χώρας. Κάποιο μεσημέρι είχα καθίσει για φαγητό σε ένα self-service εστιατόριο στην κεντρική πλατεία μιας επαρχιακής πόλης. Ήταν ένα πολύ περιποιημένο μαγαζί και είχε μεγάλη ποικιλία φαγητών να διαλέξεις. Ανάμεσα σε αυτά και κάποια που υποστήριζαν την χορτοφαγική μου διατροφή.

Αφού πήρα στον δίσκο μου ότι χρειαζόμουν και πλήρωσα, κάθισα σε ένα τραπέζι κοντά στην τζαμαρία για να παρατηρώ την όμορφη πλατεία και τους περαστικούς. Πάντα μου αρέσει να «μελετάω» τους αγνώστους και να προσπαθώ από τα χαρακτηριστικά τους, το ύφος και την έκφραση τους, να φανταστώ την ιστορία τους. Ταυτόχρονα προσπαθώ να τους μεταφέρω θετική ενέργεια με τις σκέψεις μου. Εκείνη την στιγμή εκτός από μένα στο κατάστημα υπήρχε, μόνο, άλλη μια παρέα νεαρών -μάλλον φοιτητών- που έδιναν αρκετή ζωντάνια στο χώρο με τις φωνές τους.

Κάποια στιγμή μπήκε στο μαγαζί ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος κάθισε σε ένα τραπέζι δίπλα στο δικό μου. Είχε μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία. Το σκαμμένο από τον ήλιο πρόσωπό του και τα ρούχα του μου έδιναν την εικόνα ενός ανθρώπου που δουλεύει τη γη. Υπέθεσα, λοιπόν, πως ήταν κάτοικος κάποιου από τα γύρω χωρία που είχε κατέβει για δουλειές στην πόλη. Κάποια στιγμή τα μάτια μας διασταυρώθηκαν. Του χαμογέλασα και του απεύθυνα έναν ευγενικό χαιρετισμό. Εκείνος απάντησε επίσης με χαμόγελο. Στη συνέχει στράφηκα ξανά στο φαγητό μου και την παρατήρηση του κόσμου έξω από την τζαμαρία.

Η ώρα περνούσε, εγώ είχα σχεδόν τελειώσει το φαγητό μου, αλλά ο ηλικιωμένος κύριος δεν είχε σηκωθεί ακόμα να σερβιριστεί. Τον είδα κάποιες φορές να κοιτά με φανερή ανυπομονησία προς την πλευρά των υπάλληλων που βρίσκονταν πίσω από τους πάγκους των φαγητών και του ταμείου. Αρχικά υπέθεσα ότι περίμενε κάποιους ακόμα και έτσι δεν ήθελε να ξεκινήσει το φαγητό χωρίς εκείνους. Όταν όμως τον είδα να κάνει νοήματα προς την πλευρά του νεαρού στο ταμείο -ο οποίος ακόμα κι αν τον είχε δει απέφευγε την επικοινωνία διακριτικά- άρχισα να υποψιάζομαι. Τότε στράφηκα και τον ρώτησα:

«Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;»

Με κοίταξε με απορία και είπε:

«Τι να με βοηθήσεις παιδί μου; Πεινάω! Έτσι αργήσανε και σε σένα να πάρουν παραγγελία;»

Οι υποψίες μου τελικά ήταν αληθινές! Δεν γνώριζε ο κακόμοιρος πως έπρεπε να σερβιριστεί μόνος του. Του χαμογέλασα και του εξήγησα. Του ζήτησα να με ακολουθήσει. Πήγαμε στον πάγκο με τα φαγητά και του έδειξα τι μπορούσε να επιλέξει και πως μπορούσε να τα βάλει στο δίσκο του, να πληρώσει και να τα πάρει στο τραπέζι του μόνος του. Αφού βεβαιώθηκα ότι θα τα κατάφερνε επέστρεψα στο τραπέζι μου για να τελειώσω το φαγητό μου. Σε λίγα λεπτά ήρθε κι εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο πάνω από έναν γεμάτο δίσκο. Κάθισε και αφού με κοίταξε με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης μου είπε:

«Να 'σαι καλά αγόρι μου. Αν δεν ήσουν εσύ θα 'μενα νηστικός μέσα σε όλα τα καλά!»

Γελάσαμε και οι δυο και του είπα ότι ήταν χαρά μου να τον βοηθήσω.

Σε λίγο τον χαιρέτησα για να φύγω κι εκείνος επανέλαβε τις ευχαριστίες του. Καθώς βάδιζα προς το αυτοκίνητο στο μυαλό μου ακουγόταν ξανά η φράση του:

«...θα 'μενα νηστικός μέσα σε όλα τα καλά!»

Ξαφνικά σκέφτηκα πόσο σπουδαία παραβολή της ζωής ήταν αυτό το γεγονός! Σκεφτείτε το για λίγο. Πόσες φορές η ζωή ετοιμάζει τις καλύτερες συνθήκες για την ευτυχία μας αλλά εμείς, με την αδράνειά μας, περιμένουμε να έλθουν όλα «στο πιάτο μας» χωρίς να θέλουμε να κάνουμε την προσπάθεια που μας αναλογεί. Έτσι χάνουμε τις ευκαιρίες και μετά κατηγορούμε την ζωή για αυτό!

Μετά θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει ο αγαπημένος μου Δάσκαλος:

«Η ζωή είναι ένας Ωκεανός. Άπειρος! Αστείρευτος! Μπορείς να πάρεις όσο θέλεις από το νερό του, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Το μόνο περιορισμό τον βάζεις εσύ με το δοχείο που πας στον Ωκεανό. Αν πας με ένα μικρό ποτήρι θα πάρεις το νερό που χωρά σε ένα μικρό ποτήρι. Αν πας με ένα μεγάλο κουβά θα πάρεις σαφώς περισσότερο!»

Έτσι είναι! Η ζωή είναι self-service! Ζήτησε της αυτά που χρειάζεσαι. Ζήτησε της υγεία, αρμονία, ευημερία, την σωστή σου θέση στον κόσμο. Ζήτησε της ότι επιθυμείς αλλά να είσαι έτοιμος να κάνεις τις ενέργειες που πρέπει για να πάρεις αυτά που ζήτησες. Μην τεμπελιάζεις ούτε στο κοσμικό, και πολύ περισσότερο, στο πνευματικό επίπεδο! Δράσε για την ευτυχία σου.

Όταν χρειάζεσαι κάτι και αυτό δεν εμφανίζεται στην ζωή σου, έλεγξε μήπως είσαι ο ηλικιωμένος κύριος της ιστορίας.


Πολλές φορές δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις κι επιθυμείς

γιατί με τον τρόπο σου δείχνεις να μην το επιλέγεις. 



Όσοι δεν έχετε προμηθευτεί το βιβλίο μου «Παράξενες Μέρες» μπορείτε να το βρείτε:

  • Στην Αθηνά, στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα στα βιβλιοπωλεία Πολιτεία και Πρωτοπορία
  • Στον Αλμυρό στο φροντιστήριο ΠΡΙΣΜΑ και στο πρακτορείο εφημερίδων του Δημήτρη Βέτσικα
  • Στον Βόλο στο βιβλιοπωλείο "το κλου" , Ιάσονος και Αντωνοπούλου

On line παραγγελίες στις ιστοσελίδες των βιβλιοπωλείων Πολιτεία και Πρωτοπορία.

Για κάθε απορία, ερώτηση ή παραγγελία μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου

  • στο email: arvanitisioannis99@yahoo.com
  • να αφήσει μήνυμα στο inbox στο face book (Sean Ireland)
  • σε ένα από τα τηλέφωνα 6974459481 και 6970258303.

Πρόσφατες δημοσιεύσεις

Η αγάπη ενώνει όλα τα κομμάτια του παζλ. Κι αν δεν ταιριάζουν, τότε ευγενικά τα μεταμορφώνει ώστε να αγκαλιάσουν το ένα το άλλο!

Έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου.Τα χειρότερα από αυτά είναι τα λάθη που έβλαψαν και προκάλεσαν πόνο σε άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν ήταν πρόσωπα αγαπημένα ή όχι. Ο πόνος είναι ο ίδιος. Αυτές είναι οι πληγές που με πονάνε περισσότερο, οι πληγές που τα λάθη μου δημιούργησαν σε άλλους ανθρώπους.

Πλησιάζουμε. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Σε λίγο θα αντικρίσω ότι πιο σπουδαίο μπορούν να δουν τα μάτια ενός ανθρώπου. Νιώθω πως όλη μου τη ζωή ετοιμαζόμουν για αυτή τη στιγμή. Όλη μου η εκπαίδευση, η μελέτη, οι θυσίες, έγιναν με την ελπίδα της εκπλήρωσης αυτής της προφητείας. Και να που τώρα είμαι εδώ.

© 2021 Το blog του Ιωάννη Αρβανίτη. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode Cookies
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα!