Τι είναι η αγάπη;
Η αγάπη ενώνει όλα τα κομμάτια του παζλ. Κι αν δεν ταιριάζουν, τότε ευγενικά τα μεταμορφώνει ώστε να αγκαλιάσουν το ένα το άλλο!
Όλες οι ιερές γραφές, σε όλες τις θρησκείες, είναι πολυεπίπεδες. Είναι δηλαδή γραμμένες με τέτοιο τρόπο ώστε ο καθένας που τις διαβάζει να μπορεί να αποκομίσει οφέλη, όποιο κι αν είναι το πνευματικό του επίπεδο. Επίσης ο ίδιος άνθρωπος μέσα από την συνεχή μελέτη τους, και καθώς βελτιώνεται πνευματικά μέσα από αυτήν, μπορεί να ανακαλύπτει κάθε φορά, νέους πνευματικούς θησαυρούς, κρυμμένους στα βαθύτερα επίπεδα. Πολλοί αναφέρουν, για αυτόν ακριβώς το λόγο, ότι η μελέτη των ιερών γραφών μοιάζει με την εξόρυξη σε ένα αδαμαντωρυχείο. Στην επιφάνεια υπάρχουν ορισμένα μικρά διαμάντια μέτριας ποιότητας αλλά όσο βαθύτερα προχώρα η εξόρυξη τόσο περισσότερα και πιο πολύτιμα διαμάντια βρίσκεις.
Συμφωνώ απόλυτα με την παρομοίωση αυτή. Για αυτό πιστεύω πως είναι βιβλία που πρέπει να διαβαστούν πολλές φορές για να μας προσφέρουν το σύνολο της ευλογίας τους. Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να δείξει ένα μικρό δείγμα αυτού του πλούτου.
Ένας τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται αυτή η πολυεπίπεδη «αποθήκευση» πνευματικών (και όχι μόνο) γνώσεων είναι η χρήση των αλληγοριών. Όλες οι ιερές γραφές είναι γραμμένες με την μορφή ιστοριών οι όποιες είναι αλληγορίες με πολλά επίπεδα συμβολικής γραφής. Έτσι ακόμα κι αν κάποιος μείνει στο επίπεδο της απλής ιστορίας, που πολλές φορές μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά ενός παραμυθιού, θα πάρει κάποια μαθήματα που θα τον βοηθήσουν. Αν όμως προσπαθήσει να βρει το νόημα πίσω από τα σύμβολα, τότε μπορεί να κερδίσει μια οπτική σε έναν εντελώς καινούργιο και ανώτερο πνευματικό κόσμο. Μια οπτική που μπορεί να αλλάξει την ζωή του και να τον φέρει πιο κοντά στην αληθινή ευτυχία. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως και οι μύθοι έχουν ακριβώς τα ιδία χαρακτηριστικά.
Τα παραπάνω λοιπόν ισχύουν και για την περιγραφή της γέννησης του Ιησού. Μια περιγραφή που όλοι μας λίγο ως πολύ ξέρουμε και την οποία αναπαριστούμε κάθε Χριστούγεννα στους στολισμούς που κάνουμε. Φάτνες, αστέρια ,μάγοι με τα δώρα, η Μαρία με τον Ιωσήφ και τον μικρό Χριστό, οι βοσκοί, τα ζώα, οι Άγγελοι είναι παντού γύρω μας τις μέρες αυτές. Όλα βγαλμένα από το σκηνικό μιας υπεροχής ιστορίας που χιλιάδες χρόνια τώρα συγκινεί τις ανθρώπινες καρδίες. Εδώ θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ένα παράλληλο συμβολισμό της ώστε να κατανοήσουμε ένα ακόμα σημαντικό νόημα των Χριστουγέννων.
Η ιστορία αυτή είναι μια αλληγορία που αναφέρεται στην προσπάθεια του άνθρωπου του υλικού κόσμου, να ανακαλύψει ξανά μέσα του τον σπόρο του Θεού και να γεννήσει τον Υιό Του. Έναν σπόρο που υπήρχε πάντα εκεί, καλυμμένος από τους περισπασμούς της ύλης και έτσι ξεχασμένος. Η ανακάλυψη του θα είναι στην ουσία μια παρθένα σύλληψη. Τίποτα από τον υλικό κόσμο δεν μπορεί να γονιμοποιήσει τον πνευματικό. Έτσι δεν χρειάζεται παρά να θυμηθούμε ότι θα πρέπει να κάνουμε την ψυχή μας δεκτική μήτρα για να κυοφορήσει τον σπόρο αυτό. Η κυοφορία αυτή θα οδηγήσει στην εσωτερική γέννηση του Υιού του Θεού, του Εσωτερικού Εαυτού που είναι κομμάτι του Δημιουργού του Σύμπαντος. Και η γέννηση αυτή θα μας φέρει την συνειδητοποίηση της ενότητας μας με την Αιωνία Πηγή της Αγάπης. Ο Εντός Θεός που θα γεννηθεί θα μας προσφέρει την επιστροφή στον Παράδεισο ως Σωτήρας του Εσωτερικού μας κόσμου.
Κάθε άνθρωπος του κόσμου τούτου δεν είναι μόνο υλη. Είναι ένα τέλειο μίγμα ύλης και πνεύματος. Η ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις δυο φύσεις μας, φέρνει την πραγματική ευτυχία. Μόνο μέσω αυτής της ισορροπίας μπορούμε να ολοκληρώσουμε με επιτυχία το έργο μας σε αυτόν το κόσμο και να προχωρήσουμε, με την πνευματική πρόοδο που θα μας αποφέρει η προσπάθεια αύτη, στο δρόμο της επιστροφής μας προς τον Οίκο του Πατρός μας.
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο κομμάτι μας. Απλά γιατί δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνο με το ένα. Ζούμε σε έναν υλικό κόσμο. Έχουμε έρθει για να ευτυχίσουμε σε αυτόν. Να μάθουμε και να προοδεύσουμε, μα πάνω από όλα να ευτυχίσουμε. Πρέπει λοιπόν να εκπαιδεύσουμε το υλικό μας κομμάτι και να χαρούμε τα υπέροχα δώρα του όμορφου κόσμου που μας προσφέρθηκε, για να τροφοδοτήσουμε την ψυχή μας με την ενεργεία που χρειάζεται. Έτσι σώμα και ψυχή μαζί θα δώσουν ώθηση στον Εσωτερικό Εαυτό να αναλάβει ξανά την καθοδήγηση της ζωής μας προς την αλήθεια μας.
Εδώ ξεκινά λοιπόν η ιστορία μας. Η ιστορία του καθενός μας. Με τον Ιωσήφ και την Μαρία. Ο Ιωσήφ συμβολίζει το σώμα, το υλικό κομμάτι μας και η Μαρία συμβολίζει την ψυχή μας, το πνευματικό μας κομμάτι. Προσέξτε ότι η Μαρία είχε ανάγκη τον Ιωσήφ για να ολοκληρωθεί το Θείο έργο της γέννησης του μικρού Χριστού. Ακριβώς όπως η ψυχή μας χρειάζεται το σώμα για να φτάσει στην εκπλήρωση του σκοπού της. Πρέπει η ψυχή να σέβεται το σώμα και το σώμα την ψυχή, όπως ο Ιωσήφ σέβεται την Μαρία και η Μαρία τον Ιωσήφ.
Η Μαρία (το όνομα της έχει αρχαίες ρίζες και σημαίνει «η αγαπημένη του Θεού») μένει έγκυος από την δράση του Θεού. Η ψυχή που έχει φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο μέσα από την άσκηση της στην καλοσύνη, την αγάπη και την κατανόηση, έχει καθαρισθεί από καθετί που μπορεί να σκιάζει την γνώση ότι είναι ένα με τον Θεό, ότι είναι δικό Του κομμάτι. Έτσι γίνεται πλέον ικανή να μεγαλώσει μέσα της ξανά το σπόρο Του. Τον σπόρο που ο Θεός έχει αφήσει από την δημιουργία μέσα της. Να κυοφορήσει και να γεννήσει τον πραγματικό Υιό Του, τον Εντός Θεό.
Ο Ιωσήφ
(το όνομα του σημαίνει «ο Θεός θα τον ευλογήσει») δέχεται με σεβασμό το γεγονός.
Σίγουρα θα μπορούσε να αντιδράσει με διάφορους άλλους τρόπους και κανένας δεν
θα τον αδικούσε. Αντίθετα είναι έτοιμος να κάνει ότι χρειάζεται για να γεννηθεί
αυτό το παιδί παρότι ξέρει ότι δεν είναι δικό του. Πόσο δύσκολο είναι αυτό στον
πραγματικό κόσμο! Σκεφτείτε το ακόμα και στους «μοντέρνους» καιρούς που ζούμε, πόσο
μάλλον τότε. Πόσο συχνά το υλικό μας κομμάτι αντιδρά στην πρόοδο της ψυχής γιατί
ξέρει ότι θα πρέπει να αρνηθεί πολλούς εθισμούς. Ο Ιωσήφ όμως αντιπροσωπεύει το
σώμα που μέσα από την άσκηση έχει καθαρισθεί από τα υλικά πάθη που το κρατούν αγκιστρωμένο
στην δυστυχία. Τα υλικά πάθη που δεσμεύουν κι όχι τα δώρα και τα αγαθά του υλικού
κόσμου που συμβάλουν στην ευτυχία μας. Αυτή είναι η σοφία του Ιωσήφ! Δεν αρνείται
τον υλικό κόσμο, δεν τον απορρίπτει αλλά τον χρησιμοποιεί για να βελτιωθεί. Μέσα
από την βελτίωση του και την καθαρότητα του, το σώμα γίνεται ξανά αγνό και αναγνωρίζει
ότι η πραγματική του ευτυχία είναι να υπηρετήσει σωστά την ψυχή. Γιατί μέσω αυτής
θα μπορέσει να χαρεί την ευλογία της θεοποίησης. Να γίνει έστω και θετός πατέρας
ενός Θεού. Να ζήσει το θαύμα να δει τον Θεό αυτόν να μεγαλώνει και να οδηγεί όλον τον κόσμο, υλικό και πνευματικό, στην
λύτρωση.
Προφανώς αυτή δεν είναι μια εύκολη διαδικασία για κανέναν από τους δυο. Ούτε για τον Ιωσήφ, ούτε για την Μαρία. Γιατί πρώτα από όλα σημαίνει ξεβόλεμα! Πρέπει να εγκαταλείψουμε το γνωστό και το σίγουρο και να ξεκινήσουμε μια περιπέτεια στο άγνωστο. Γιατί για εμάς που έχουμε συνηθίσει στο βόλεμα της ζωής, όποια κι αν είναι αυτή, ακόμα και μιας μίζερης ζωής, το ταξίδι της επιστροφής στον τόπο της καταγωγής μας έτσι φαντάζει. Σαν μια δύσκολη περιπέτεια. Για αυτό συνεχώς το αναβάλουμε. Αυτός είναι ο συμβολισμός του ταξιδιού στην Βηθλεέμ για το ζευγάρι της ιστορίας μας.
Πρέπει να υπάρξει η φυγή από το καθημερινό και τους πειρασμούς του. Φυγή από το γνωστό, από την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που έχουμε στις ζωές μας και φοβόμαστε μην την χάσουμε. Πρέπει να φύγουμε από όλα αυτά, να κάνουμε την «απογραφή» όλων όσων έχουμε ζήσει, να δούμε τα λάθη μας, να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και να ξεκινήσουμε από νέο σημείο. Το αληθινό σημείο αλλαγής μέσα μας. Αυτό συμβολίζει το δύσκολο ταξίδι που πρέπει να ξεκινήσουν ο Ιωσήφ και η Μαρία, για την απογραφή που αναφέρουν οι Γραφές. Θα πρέπει η θεία οικογένεια Σώμα-Ψυχή-Θεϊκός σπόρος να φτάσουν στον ανώτερο τόπο, εκεί που μέσα από τις δοκιμασίες θα έχουν γίνει ένα και θα μπορέσει ο Μεσσίας να γεννηθεί.
Βηθλεέμ σημαίνει «Οίκος του Άρτου». Ο άρτος αποτελεί σε όλες τις ιερές γραφές ένα ισχυρό σύμβολο της ολοκληρωμένης ψυχής που τρέφεται πλέον από το θεϊκό στοιχείο. Ο άρτος είναι το προϊόν και των τεσσάρων στοιχείων, συμβόλων της ζωής. Η Μητέρα Γη δίνει τον σπόρο της, το σιτάρι που γίνεται αλεύρι. Αυτό συμβολίζει την Γη. Το Νερό ενώνεται με την Γη και δίνει τη ζύμη. Αυτή αναπτύσσεται, «φουσκώνει» με την δράση του Αέρα (τα αέρια της ζύμωσης) και τελικά ψήνεται και ολοκληρώνεται με την χρήση της Φωτιάς. Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά δημιουργούν τον Άρτο που γίνεται σώμα Θεού. Μην ξεχνάτε ότι ο Κύριος στη Προσευχή Του αναφέρει «δώσε μας τον άρτο της ημέρας».
Στον Οίκο του Άρτου λοιπόν, μπορεί να τραφεί σωστά σώμα και ψυχή και να δώσουν καρπούς. Για αυτό το σημείο της γέννησης είναι η Βηθλεέμ. Αυτό το ταξίδι όμως όπως είπαμε δεν είναι εύκολο, έχει πολλά εμπόδια. Εμπόδια που θα βάλει ο υλικός κόσμος στην προσπάθεια του να αποτρέψει αυτό που βλέπει να έρχεται και το οποίο φοβάται. Την απώλεια της βασιλείας του κόσμου. Αυτό αντιπροσωπεύει ο Ηρώδης στην ιστορία μας. Τον υλικό κόσμο που πολεμά το αγνό και το πνευματικό. Ο κόσμος θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να μας αποθαρρύνει στην προσπάθεια μας για πνευματική πρόοδο. Στην αρχή θα προσπαθήσει να μας σαγηνέψει και να μας αποπλανήσει. Μετά θα μας απειλήσει και θα προσπαθήσει να μας φοβίσει. Τέλος θα προσπαθήσει να μας καταστρέψει με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο όπως η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη. Τα πάντα για να αποτρέψει το νέο Βασιλέα να γεννηθεί.
Αν όμως εμείς δεν φοβηθούμε και δεν υποκύψουμε σε όλα αυτά, αν συνεχίσουμε ενάντια σε όλες τις δυσκολίες να αναζητούμε την εσωτερική μας αλήθεια, την αγάπη που τόσο βαθειά έχουμε κρύψει μέσα μας σε ένα σκοτεινό σπήλαιο, τότε θα έρθει η βοήθεια που χρειαζόμαστε και θα μας αποδοθεί ο θησαυρός της Γνώσης. Αν η ιερή αυτή οικογένεια συνεχίσει, τότε το φως του Εσωτερικού μας Εαυτού που είναι έτοιμος να γεννηθεί θα αρχίσει να λάμπει ψηλά στον ουρανό και θα γίνει οδηγός για την βοήθεια που χρειάζεται να έρθει. Αυτό συμβολίζει το Άστρο της Βηθλεέμ που οδήγησε τους βοσκούς και τους Μάγους στο να βρουν και να δοξάσουν την Αγία Οικογένεια. Είναι το μήνυμα μας προς τον πνευματικό κόσμο πως είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο γεγονός. Και τότε μεγάλες πνευματικές δυνάμεις, που στην ιστορία μας συμβολίζουν οι τρεις Μάγοι από την Ανατολή (η Ανατολή είναι το σύμβολο της πνευματικής ανάστασης και της ιερής Γνώσης), θα έρθουν για να μας προσφέρουν τα δώρα τους, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.
Αυτά τα πνευματικά δώρα είναι ο πραγματικός μας θησαυρός για τη νέα ζωή που θα μας οδηγήσει στην επιστροφή μας στον Θεό. Ο χρυσός συμβολίζει την αναγνώριση της βασιλείας μας στον νέο κόσμο του πνεύματος. Το λιβάνι είναι σύμβολο της θείας μας καταγωγής. Η σμύρνα το σύμβολο του θανάτου του παλιού μας εαυτού για να αναστηθεί ο Αιώνιος Εαυτός μας.
Το Άστρο αυτό θα φωτίσει επίσης το δρόμο προς την ταπεινή φάτνη, μέσα στο σπήλαιο, για την βοήθεια και την δόξα που θα στείλει και η Μητέρα Γη, για να στηρίξει την προσπάθεια μας. Οι βοσκοί και τα ζώα που ζεσταίνουν τον μικρό Χριστό αυτό συμβολίζουν. Την αγάπη της Μητέρας Γης που μας αγκαλιάζει στα αδύναμα πρώτα χρόνια της υλικής μας ζωής για να βρούμε το δρόμο προς την πνευματική μας γέννηση. Είναι λοιπόν εκεί να μας αγκαλιάσει ξανά (το σπήλαιο δεν είναι άλλωστε μια «αγκαλιά» της Γης!), και να μας δοξάσει όταν αυτή συμβεί.
Το Άστρο θα δείξει το σημείο μας και σε όλες τις ανώτερες πνευματικές μορφές, όπως είναι οι Άγγελοι που μάχονται στο πλευρό μας, για να έρθουν κοντά μας αυτή την μεγάλη στιγμή.
Το σπήλαιο συμβολίζει ακόμα την περιορισμένη αντίληψη μας για τον κόσμο. Το πόσο μικρό κομμάτι του γνωρίζουμε και πως περνούμε την ζωή μας στο πνευματικό σκοτάδι. Μέσα σε αυτό το σπήλαιο όμως θα γίνει η μεγάλη νίκη. Το σπήλαιο θα γεμίσει από το φως του Σωτήρα που γεννιέται. Αυτό άλλωστε σημαίνει Ιησούς, «ο Θεός είναι Σωτήρια». Και το φως αυτό θα ξεχυθεί από το ταπεινό σπήλαιο και θα διδάξει την αγάπη στον κόσμο που τόσο την έχει αρνηθεί.
Αυτή λοιπόν
είναι μια από τις αλληγορίες τη Άγιας Νύχτας των Χριστουγέννων. Ένας συμβολισμός
της γέννησης του Εντός Θεού που θα αλλάξει εμάς και όλο τον κόσμο γύρω μας. Μια
νύχτα που όλοι πρέπει να ζήσουμε. Ας ετοιμαστούμε...
Η αγάπη ενώνει όλα τα κομμάτια του παζλ. Κι αν δεν ταιριάζουν, τότε ευγενικά τα μεταμορφώνει ώστε να αγκαλιάσουν το ένα το άλλο!
Έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου.Τα χειρότερα από αυτά είναι τα λάθη που έβλαψαν και προκάλεσαν πόνο σε άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν ήταν πρόσωπα αγαπημένα ή όχι. Ο πόνος είναι ο ίδιος. Αυτές είναι οι πληγές που με πονάνε περισσότερο, οι πληγές που τα λάθη μου δημιούργησαν σε άλλους ανθρώπους.
Πλησιάζουμε. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Σε λίγο θα αντικρίσω ότι πιο σπουδαίο μπορούν να δουν τα μάτια ενός ανθρώπου. Νιώθω πως όλη μου τη ζωή ετοιμαζόμουν για αυτή τη στιγμή. Όλη μου η εκπαίδευση, η μελέτη, οι θυσίες, έγιναν με την ελπίδα της εκπλήρωσης αυτής της προφητείας. Και να που τώρα είμαι εδώ.