«Προσευχή είναι να μιλάς στον καλύτερο φίλο σου, να του λες όλα αυτά που σε απασχολούν. Γιατί ο καλύτερος φίλος σου είναι ο Θεός.» - Sean Dragon

   Από πολύ νωρίς στη ζωή μου διαπίστωσα την δύναμη που είχε η προσευχή. Από τα παιδικά μου χρόνια ήταν ένα μέσο για να διώχνω την αγωνία και τον φόβο, για να ηρεμώ και να γεμίζω αισιοδοξία για το τι θα ακολουθήσει. Για ένα λόγο που δεν μπορούσα τότε να εξηγήσω, ένιωθα ότι κάποιος ακούει πάντα τις προσευχές μου, κάποιος που με αγαπά και νοιάζεται για μένα πολύ. Κάποιος που μπορούσε να συγχωρεί τα λάθη που συνεχώς έκανα, τις υποσχέσεις που συνεχώς αθετούσα.

  Η πρώτη ισχυρή απόδειξη ότι αυτό ισχύει ήρθε όταν ήμουν γύρω στα δεκαέξι μου, όπου μετά από προσευχές γεμάτες θέληση και πίστη συνέβη κάτι που για μένα ήταν ένα προσωπικό θαύμα! Ένα θαύμα που άλλαξε και καθόρισε την ζωή μου καθώς έγινε η αφετηρία για μια ευλογημένη ζωή που με οδήγησε σε αυτό που είμαι σήμερα. Για αυτό πάντα ευχαριστώ εκείνες τις προσευχές που θεωρώ ότι είναι η αρχή της σημερινής μου ευτυχίας.

  Μετά από εκείνο το γεγονός ήμουν πλέον σίγουρος πως ο Θεός ακούει όλες τις προσευχές μου και ετοιμάζει για μένα το καλύτερο. Πολύ καλύτερο κι από το καλύτερο που μπορούσα εγώ να φανταστώ! Στην πορεία της ζωής μου υπήρξαν ξανά αποδείξεις, ότι αυτό ισχύει, πολλές φορές, και για αυτό σταδιακά για μένα ο Θεός άλλαξε πολύ. Έπαψε να είναι μια απόμακρη παρουσία στον ουρανό που κάθεται σε ένα θρόνο και κρίνει, όπως με δίδασκαν μέχρι τότε. Έγινε ένας στοργικός Πατέρας που μπορούσα να χαθώ στην αγκαλιά Του κάθε στιγμή και να ηρεμίσω, να πάρω δύναμη και να συνεχίσω τον αγώνα μου. Έγινε ο καλύτερος φίλος μου που ήξερε τα πάντα για μένα, και τα καλά αλλά και τα άσχημα. Ένας φίλος που δεν χρειαζόταν να του κρύβω τίποτα, δεν χρειαζόταν να προσποιούμαι για να γίνομαι αρεστός σε Εκείνον, γιατί πάντα με αγαπούσε και με άκουγε όσο μεγάλα και αν ήταν τα λάθη που έκανα. Και έκανα πολλά και μεγάλα!

  Υπήρξε μια πολύ σκοτεινή περίοδος στη ζωή μου που πρόδωσα με το χειρότερο τρόπο τα πάντα. Τους ανθρώπους που αγαπούσα, τους ανθρώπους που με εμπιστευτήκαν, τις αρχές μου και όλα όσα πίστευα ότι ήμουν. Μα πιο πολύ ένιωθα πως είχα προδώσει την δική Του πίστη σε εμένα. Ήταν μια περίοδος που άρχισα να χάνομαι μέσα στην ντροπή μου, τις ένοχες μου και την αυτολύπηση και να απομακρύνομαι κι από Εκείνον γιατί θεωρούσα ότι δεν αξίζω την Αγάπη Του. Είχα γίνει ένας Ιούδας μέσα στο μυαλό μου και αυτό με οδηγούσε στο σκοτάδι, μακριά από το δικό Του Φως που είχα συνηθίσει να φωτίζει την ζωή μου.

  Τότε όμως διαπίστωσα ακόμα μια φορά και πέρα από κάθε αμφιβολία την δύναμη της προσευχής. Κατάλαβα ότι κάθε προσευχή που κάνουμε με σκοπό να ευλογήσουμε, οποιαδήποτε προσευχή γεμάτη αγάπη και πίστη δεν χάνεται ποτέ. Ακόμα κι αν εκπληρώσει το σκοπό της συνεχίζει να ζει σε ένα μαγικό κόσμο που ζουν οι προσευχές και να μας παρακολουθεί. Κι όταν βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση σαν αύτη που βρέθηκα, ενώνουν όλες μαζί, οι παλιές μας προσευχές, τις δυνάμεις τους και βρίσκουν μια άλλη προσευχή, μια προσευχή που θα κάνει κάποιος άλλος για εμάς, την γεμίζουν δύναμη και φως, κι αυτή αλλάζει την ζωή μας. Είναι ένας από τους πιο ισχυρούς νόμους του Σύμπαντος, κάθε καλό που κάνουμε θα επιστρέψει σε μας πολλαπλάσιο. Το ίδιο ισχύει και για τις προσευχές. Κάθε προσευχή που κάνουμε για το καλό κάποιου άλλου θα μας στηρίξει με κάποιο τρόπο όταν θα βρεθούμε σε μια ώρα ανάγκης. 

  Έτσι έγινε με τις προσευχές τις αγαπημένης μου συντρόφου. Η πίστη της σε μένα, σε ότι όμορφο είχε δει και είχε αγαπήσει μέσα μου, δυνάμωσε τις προσευχές της και αυτές βρήκαν το δρόμο, τον τρόπο και χρησιμοποιώντας ως «συμμάχους» τις παλιές δικές μου προσευχές, κατάφεραν να με φέρουν πίσω από την κόλαση που εγώ, και μόνο εγώ, είχα κλείσει τον εαυτό μου. Υπήρξε μια σειρά γεγονότων, που εδώ δεν έχει νόημα να αναφέρω, γιατί χωρίς το σύνολο της ιστορίας ουσιαστικά θα φανούν ασύνδετα, τα όποια στα δικά μου μάτια, με την σειρά που έγιναν και με το σύνολο που δημιούργησαν μόνο ως θαύμα μπορούν να θεωρηθούν.

  Θα αναφέρω όμως ένα από αυτά τα γεγονότα, γιατί είναι στην ουσία η αιτία που με οδήγησε στο «χόμπι» μου να γράφω ρητά που θα μου θυμίζουν ποιος πραγματικά είμαι και ποιος θέλω να γίνω. Ποιος δεν είμαι και ποιος δεν θέλω να γίνω. Αυτές τις «πινακίδες» που αναφέραμε στο πρώτο μέρος της σειράς αυτής.

  Ένα βράδυ εκείνης της σκοτεινής περιόδου στριφογύριζα στο κρεβάτι μου μην μπορώντας να κοιμηθώ. Η καρδία μου ήταν βαριά και το μυαλό μου γεμάτο σύγχυση. Κατηγορούσα, για ακόμα μια φορά, τον εαυτό μου για το πώς έφτασα σε αυτό το σημείο. Ευχόμουν να υπήρχε ένας τρόπος να τα σβήσω όλα και να ξαναρχίσω από την αρχή. Να σβήσω όλο τον πόνο που είχα δημιουργήσει σε ανθρώπους που υποτίθετο ότι αγαπούσα. Σκεφτόμουν ότι θα έδινα τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μου για να σβήσω τον πόνο αυτόν και με τη σκέψη αυτή, μετά από πολύ καιρό ξέσπασα σε λυγμούς. Γύρισα και βύθισα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι για να μην ξυπνήσω την γυναίκα μου που κοιμόταν δίπλα μου. Έκλαιγα έτσι σιωπηλά για ώρα, προσπαθώντας να ξεπλύνω, με τα δάκρυα μου, την ντροπή της ψυχής μου και κάποια στιγμή που εξαντλήθηκαν τα δάκρυα, με πηρέ ο ύπνος, οδηγώντας με στον κόσμο των ονείρων.

  Βρέθηκα μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ,καθισμένος σε μια γωνιά, με τα χεριά μου στο πρόσωπο. Τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει:

« Αφού δεν κοιμάσαι, γιατί δεν προσεύχεσαι;»

  Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχα προσευχηθεί, μου φαινόταν ότι είχαν περάσει αιώνες. Γεμάτος ντροπή απάντησα σε αυτή την φωνή:

«Με ποιο δικαίωμα να προσευχηθώ; Το έχω χάσει αυτό το δικαίωμα μετά από όλα όσα έχω κάνει.»

Κι η φωνή μου απάντησε:

«Το ίδιο πίστευε κι ο ληστής στο σταυρό δίπλα στον Ιησού. Ευτυχώς όμως μόνο ο ένας από τους δυο.»

  Αυτό με τάραξε αρκετά. Το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου, για κάποιο λόγο, ήταν ο εγωισμός. Ακολούθησε μια δεύτερη φωνή:

«Πόσο εγωιστής μπορείς να γίνεις τελικά;»

Τινάχτηκα πάνω και ψέλλισα:

«Δάσκαλε!»

  Και τον είδα μπροστά μου, τον αγαπημένο μου δάσκαλο, να με κοιτά με εκείνο το αυστηρό του ύφος. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Είχα να τον δω πολύ καιρό και η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι θα τον ξαναδώ.

«Δηλαδή τι νομίζεις, πως εσύ είσαι τόσο ανώτερος που δεν σου επιτρέπονται τα λάθη;» μου είπε ακόμα πιο αυστηρά, και συνέχισε:

«Τώρα είναι η στιγμή για μια μεγάλη νίκη. Νίκα την πνευματική σου υπερηφάνεια που σε έφερε ως εδώ. Στάσου απέναντι στον εγωισμό σου που τόσο καιρό σε ξεγελούσε και σου έλεγε πως το πνευματικό επίπεδο στο οποίο έχεις φτάσει είναι πάνω από τα λάθη. Πέσε στα γόνατα, ζήτα ταπεινά συγγνώμη και συγχώρεσε τον εαυτό σου. Χρησιμοποίησε αυτή την εμπειρία για να γίνεις καλύτερος και πιο σοφός ώστε να βοηθήσεις πραγματικά τον κόσμο γύρω σου.»

Έπεσα στα γόνατα και είπα:

«Δάσκαλε δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου αν Εκείνος δεν με συγχωρέσει!»

«Κάνεις μεγάλο λάθος, ανόητε εγωιστή» μου φώναξε. «Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Εκείνος δεν μπορεί να σε συγχωρέσει αν εσύ δεν συγχωρέσεις τον εαυτό σου!»

  Ξαφνικά το δωμάτιο γέμισε με φως, ένα υπέροχο φως που υπήρχε παντού, χωρίς να υπάρχει κάπου μια εμφανής πηγή, και άκουσα μια φωνή να γεμίζει το χώρο όπως και το φως, από παντού. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως τόσο το φως όσο κι η φωνή είχαν πηγή εμένα, το μέρος της καρδιάς μου ήταν η πηγή τους, και για αυτό ένιωθα ότι γεμίζουν το δωμάτιο χωρίς να φαίνεται από πού έρχονταν. Κι η φωνή μου είπε:

«Καλό μου παιδί, γιατί έπαψες να μου μιλάς;»

  Έπεσα ξανά στα γόνατα και ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Ήθελα να πω τόσα πολλά μα μόνο λυγμοί έβγαιναν από την ψυχή μου. Η φωνή συνέχισε:

«Ηρέμισε κι απάντησε μου σε κάτι. Αν ένας καλός φίλος σου ερχόταν και σου έλεγε ότι έκανε κάποια πράγματα αντίστοιχα με αυτά που έκανες εσύ και σου έλεγε ότι δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του. Αν σου έλεγε πως δεν αξίζει πλέον να λέγεται άνθρωπος αφού πρόδωσε την αγάπη σου και πως θα έπρεπε για όλα αυτά να τον εγκαταλείψεις, εσύ τι θα έκανες;»

Αμέσως σήκωσα το κεφάλι και χωρίς να το σκεφτώ απάντησα:

«Θα τον αγκάλιαζα σφιχτά και θα του έλεγα πως την ομορφιά που έχω δει μέσα του και την αγάπη μου για εκείνον δεν μπορεί να την αλλάξει κανένα λάθος που έχει κάνει, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό. Θα του έλεγα πως σε αυτό τον κόσμο που ζούμε κανένας δεν είναι έτοιμος να ζει την ζωή του χωρίς λάθη, γιατί τότε δεν θα άνηκε πλέον στον κόσμο αυτό. Θα του έλεγα πως δεν μπορείς ποτέ να προδώσεις την αγάπη γιατί η αγάπη είναι πάνω από τα λάθη, διορθώνει όλα τα λάθη. Θα του ζητούσα λοιπόν να συγχωρέσει τον εαυτό του, να αντιμετωπίσει με τιμιότητα τις ευθύνες και να με αφήσει να τον στηρίξω με την δική μου αγάπη να προχωρήσει πέρα από τα λάθη. Να τα αγιάσει μέσα από την αγάπη και την μετάνοια και να τα κάνει ανεκτίμητα όπλα για την συνέχεια αυτής της περιπέτειας που λέγεται ζωή. Θα του έλεγα ότι ένα μόνο πράγμα δεν θα μπορούσα να συγχωρέσω, όχι γιατί δεν θα ήθελα αλλά γιατί δεν θα μου το επέτρεπε εκείνος. Το να αφεθεί στην αυτολύπηση και την μιζέρια και να στερήσει από τον κόσμο όλα εκείνα τα υπέροχα που θα μπορούσε να προσφέρει.»

  Τα λόγια έβγαιναν αβίαστα από μέσα μου, σα να περίμεναν πολύ καιρό να βγουν!

Η φωνή Του μου απάντησε:

«Σε ευχαριστώ αγαπημένο μου παιδί, καλέ μου φίλε, που είπες στον εαυτό σου τα λόγια που τόσο καιρό τώρα σου λέω με διάφορους τρόπους μα δεν τα ακούς. Όλο αυτό τον καιρό σου αφήνω γύρω σου σημάδια για να σου δείξουν ότι εγώ δεν μπορώ να σε συγχωρέσω γιατί εσύ δεν μου το ζητάς, όχι γιατί δεν θέλω. Μα εσύ δεν είχες πλέον τα μάτια σου ανοικτά για να τα δεις. Με έφεραν λοιπόν εδώ οι προσευχές αυτής που σε αγαπά ποιο πολύ από τη ζωή της και κοιμάται δίπλα σου. Με έφεραν εδώ οι προσευχές που έχεις κάνει τόσες φορές για το καλό άλλον ανθρώπων, ακόμα κι ανθρώπων που δεν γνώρισες ποτέ. Με έφεραν εδώ για να σου ζητήσω να με αφήσεις να σε συγχωρέσω και να προχωρήσουμε μαζί ώστε να κάνεις περισσότερο καλό από το κακό που έκανες. Γιατί αυτό πρέπει να θυμάσαι. Σημασία έχει το σύνολο της ζωής σου και όχι οι επιμέρους πράξεις. Δεν μπορείς, όπως σωστά θα έλεγες στον φίλο σου, να ζήσεις χωρίς να κάνεις λάθη, μεγάλα λάθη. Αλλά θα πρέπει να αγωνίζεσαι να κάνεις καλό πολλαπλάσιο από αυτά τα λάθη. Για αυτό είσαι εδώ. Για να μάθεις να διορθώνεις το κακό με το καλό. Μάθε λοιπόν να συγχωρείς. Και πρώτα από όλα μάθε να συγχωρείς με ευθύνη και τιμιότητα τον εαυτό σου. Οι ενοχές είναι το όπλο της σκοτεινής πλευράς, η μετάνοια το όπλο του φωτός. Και να θυμάσαι πάντα, με κάθε ανάσα που παίρνεις, πως σε αγαπώ πάνω από τα λάθη σου. Σε αγαπώ σαν να είσαι το μονάκριβο παιδί μου, σα να είσαι ο μοναδικός και καλύτερος μου φίλος. Σε αγαπώ γιατί είσαι Εγώ.»

  Άνοιξα τα μάτια μου. Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Ανασηκώθηκα και κοίταξα την σύντροφο της ζωής μου, δίπλα μου. Κοιμόταν ήρεμη. Έσκυψα και την φίλησα απαλά στο μάγουλο. Κινήθηκε λίγο και κάτι μουρμούρισε.

«Σσσσ!» της ψιθύρισα, «κοιμήσου, είναι νωρίς ακόμα, σ' αγαπώ πολύ!»

  Μισάνοιξε τα μάτια και με κοίταξε με ένα υπέροχο χαμόγελο, έκλεισε τα μάτια και κοιμήθηκε ξανά ενώ το χαμόγελο συνέχισε να διαγράφεται στα χείλη της.

  Σηκώθηκα ήσυχα και πήγα εκεί που είχε τα σύνεργα ζωγραφικής της. Πήρα μερικά χαρτόνια και μπογιές και άρχισα να φτιάχνω τις πρώτες «πινακίδες» για να μου θυμίζουν το δρόμο που ήθελα πλέον να ακολουθήσω. Είχα πολλές να γράψω. Η πρώτη που έγραψα ήταν:

  Για τις υπόλοιπες θα πούμε στο τρίτο μέρος της σειράς αυτής.

Συνεχίζεται...

Πρόσφατες δημοσιεύσεις