Αστρόσκονη

2017-08-28

Και να που φτάνουμε στο τέλος πια φίλοι μου.

Ήταν μακρύς ο δρόμος,

μα είχαμε την Συντροφιά Σου.

Και τώρα να που πετάμε μέσα στη χλαμύδα Σου.

Και τώρα να που το μικρό σκαθάρι

έγινε χρυσή ακτίνα στο γρασίδι.


Κι εγώ χαμένος, αιωρούμενος μέσα στην αστρόσκονη

ν' αναπολώ το φως της ομορφιάς της.

Η παρουσία της παντού

κι η δική Σου επίσης.

Το φως από τ' αστέρια γύρω μου.

Να όμως που ανάμεσα στ' αστέρια υπάρχει κενό.

Το ίδιο κενό που υπάρχει

ανάμεσα στη γνώση και την πίστη μου,

στη θέληση και τα αισθήματα μου.

Και να που το σκαθάρι ξαναπαίρνει την μορφή του

μέσα απ' την αστρόσκονη.

Γιατί άραγε με σκίζει το χαμόγελο του;


Μα εγώ θα του το σβήσω αυτό το γέλιο.

Μαζεύω με τα χέρια μου αστρόσκονη

και με την Δύναμη Σου και το φως της

την κάνω άστρα.

Γεμίζω με αυτά όλο το χώρο

και το κενό σβήνει κατ' από το φως τους.


Το κενό σβήνει κι εγώ πετώ ξανά με τη χλαμύδα Σου

λουσμένος από το δικό της γέλιο

δυναμωμένος μες την ομορφιά.

Και να που το σκαθάρι ξαναγίνεται αχτίδα

και χάνεται μακριά

σβήνοντας και το τελευταίο κενό.

Ταξιδεύουμε!

Πρόσφατες δημοσιεύσεις 

Η αγάπη ενώνει όλα τα κομμάτια του παζλ. Κι αν δεν ταιριάζουν, τότε ευγενικά τα μεταμορφώνει ώστε να αγκαλιάσουν το ένα το άλλο!

Έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου.Τα χειρότερα από αυτά είναι τα λάθη που έβλαψαν και προκάλεσαν πόνο σε άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν ήταν πρόσωπα αγαπημένα ή όχι. Ο πόνος είναι ο ίδιος. Αυτές είναι οι πληγές που με πονάνε περισσότερο, οι πληγές που τα λάθη μου δημιούργησαν σε άλλους ανθρώπους.

Πλησιάζουμε. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Σε λίγο θα αντικρίσω ότι πιο σπουδαίο μπορούν να δουν τα μάτια ενός ανθρώπου. Νιώθω πως όλη μου τη ζωή ετοιμαζόμουν για αυτή τη στιγμή. Όλη μου η εκπαίδευση, η μελέτη, οι θυσίες, έγιναν με την ελπίδα της εκπλήρωσης αυτής της προφητείας. Και να που τώρα είμαι εδώ.

© 2021 Το blog του Ιωάννη Αρβανίτη. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode Cookies
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα!